A sparkle of Dani's world

donderdag 24 augustus 2017

My name is Lola….

BRAAF ZIJN…kan maandag weer J

Vandaag neem ik jullie mee naar de trip die ik heb gemaakt in Spanje: de bergen van Montserrat.

Het was een prachtige rit door de enorme steile rotsen en harde conglomeraten uit het eoceen. Veel mensen doen deze bergen denken aan mensengezichten, levenloze voorwerpen en allerlei soorten dieren, door de ruïnevormige, ruwe silhouetten die zijn ontstaan uit wind- en watererosie. De plaatselijke bevolking noemt ze ook wel El Centinela, Las Agujas en El Loro. De Monte Serrado (gekartelde berg) is een inspiratiebron voor vele kunstenaars, musici en dichters, maar hier in Catalonië is het vooral het belangrijkste centrum voor Mariaverering.

Door een dal van prachtig natuurschoon (waar ik wel een beetje misselijk werd van al die bochten, want mijn baas voelt zich namelijk een coureur in de bergen ) kom je aan bij het klooster van Montserrat.

Je kunt hier het klooster bekijken en prachtige wandelingen maken, maar het was druk!! Dus besloten mijn huisgenoten door te rijden, want ze snapten dat dat teveel voor mij zou zijn. Al die mensen met wapperende handen die mij willen aaien en tegen mij aanstoten, daar wordt ik lichtelijk zenuwachtig van. Er zijn grenzen in het leven zeggen ze dan in de mensenwereld. Ik ben blij dat mensen ook snappen dat dat in het dierenrijk ook zo is. Dus reden we weer verder naar een leuk Maria kerkje halverwege in het dal om een wandeling te maken.

Ik stapte uit en ik werd vriendelijk begroet door een ? tja wat was het? Ik kon het niet zien, want hij speelde verstoppertje. Ik kon niet gaan zoeken, want ik zat vast aan de riem. Verdomd lastig op zo’n moment moet ik zeggen! Nadat ik mijn huisgenoot half over het parkeerterrein had gesleurd, dat is het voordeel als ze slippers aanheeft, vond ik hem. We begroeten elkaar en namen weer afscheid. Die huisgenoten die altijd maar verder willen…even het kerkje bekijken en wandelen…ik wil spelen!!

Ermita de Santa Cecilia was tot de 16^e eeuw een benedictijnenklooster. Het Romaanse kerkje heeft 3 beuken, 3 apsissen met fraaie Lombardische friezen en een eenvoudige, asymmetrische klokkentoren. Het was leuk om even op de muurtjes te lopen en de omgeving te besnuffelen.

Ik vond een stok en wilde die absoluut niet delen… Maar zoals gewoonlijk verloor ik de strijd en ging ik zonder stok weer in de auto.

Onder in het dal was het Montserrat Parc en je raadt het al…dat werd weer wandelen. Ik had geen keus en moest mee, maar twee van mijn huisgenoten vonden het welletjes en bleven in de auto.

Ik heb weer veel informatie opgesnuffeld en voel me af en toe net Sherlock Holmes. Al moet ik toegeven dat ik die prikkelbosjes niet zo fijn vond aan mijn poten. Op de terugweg naar de camping heb ik even een tukje gedaan….al die indrukken maken me moe.