My name is Lola…..

Home is were the doghair sticks to everything but the dog J

In de zomervakantie was ik heerlijk logeren bij lieve mensen in de bossen….dat mis ik nu wel een beetje. Heerlijk elke dag in de buitenren met allemaal nieuwe vriendjes. Spelen en ravotten …eentje heeft er zelfs mijn tuig stuk gebeten….we waren iets te enthousiast geloof ik. Of dacht hij op die manier indruk op mij te kunnen maken…je weet het nooit J

Toen mijn huisgenoten mij op kwamen halen, kreeg een oude baas het helemaal hoog in zijn bol. Ik stond nietsvermoedend rustig op het bruggetje  dat over de greppel ging te genieten van de laatste zonnestralen op mijn vacht. De oude baas , die 3x kleiner is dan ik, kwam van achteren aangeslopen…. Hij voelde zich het mannetje die dag en dacht dat zadeltje ga ik eens berijden. Hij zette zijn kleine beentjes tegen mijn zadel (alias mijn achterkant). En ik dacht wat is dat gekrabbel op mijn achterkant….ik keek achterom en zag de oude baas zijn best doen om op zadel hoogte te komen. Dat ging hem natuurlijk never nooit lukken, maar in zijn euforie had hij dat nog niet door. Nou ik had wel door wat hij van plan van en daar was ik niet van gediend. Dat snappen jullie natuurlijk wel!! What was he thinking! Ik heb hem eens flink verteld dat hij moest opdonderen in hondentaal…en overdonderd was hij. Hij viel zowat de brug af en verrekte zijn been. De rest van de tijd heeft hij stram en strompelend rondgelopen….zijn verdiende loon! Mijn zadel wordt niet bereden..laat dat even duidelijk zijn J

Tijdens mijn logeerpartij in de bossen zijn ze met mij gaan canicrossen. Ik bleek het goed te doen…altijd leuk zo’n compliment…en zo hebben ze mij regelmatig meegenomen om te trainen. Ik vond het heerlijk. Lekker rennen door de bossen met de wind door mijn haren en de zon op mijn vacht….en als extra mag je je begeleider door de bossen rondtrekken. De rollen omgedraaid of toch niet….afijn ik leer de commando’s van canicross en ik kan mijn energie kwijt. Nou wil Shelley met mij canicrosswedstrijden gaan doen en dus moet ik thuis ook trainen. Elke dag door de weeks springen we op de fiets…ehhm ik ren en mijn huisgenoot fietst. Zo blijf ik in conditie en ervaar ik nog steeds dat heerlijke gevoel dat je krijgt als de wind door je haren waait…..vinden jullie dat ook zo heerlijk? En dan de zon op je gezicht!

Ik mag niet reageren op andere honden of op auto’s als we trainen op de fiets, maar ik maak wat mee. Altijd als ik langs een bepaald huis kom, zijn daar drie honden die mij verwelkomen met veel kabaal. Het is een hoekhuis met rondom tuin. Het kabaal begint zodra zij mij in het vizier krijgen. Ik houd me sterk en reageer niet. Ik doe net alsof ik ze niet zie, maar vanuit mijn ooghoek zie ik alles.

Als ik de bocht omga, rennen zij mee. De kleine klimt onder het hek van de buren door en de twee grote springen vol enthousiasme over het hek. Ze gaan zo in mij op dat ze vergeten dat er een sloot is tussen het volgende huis en hen. Volop gaan ze dan in de remmen en komen dan oog in oog te staan met….hun harige buren die nog veel harder tegen hen gaan staan blaffen. In eerste instantie staan deze harige buren mij luidruchtig te begroeten zodra ze mij zien aankomen rennen, maar in een splitsecond zien ze in hun ooghoek 3 denderende kabaal makende buren komen aansnellen….ze maken een keuze. Tijd voor overleg met elkaar hebben ze niet…ze kijken elkaar aan met een blik van begrip en stellen zich zelf op in een verdedigingslinie bij de slootkant. Over ruzie met je buren gesproken!! Foei foei wat zijn ze lelijk naar elkaar.

Vervolgens rende ik verder en zag ik aan mijn rechterkant mijn vrienden de schapen. Ik vind ze erg leuk en kijk altijd even of het goed met ze gaat. Ik praat niet met ze, want dan worden ze bang.  Terwijl ik aankwam gerend dacht ik nog wat een raar geluid maken ze vandaag…ik raakte verward en draaide mijn hoofd iets naar links….maar voor ik ook maar iets kon analyseren raasde dat stalenros alweer verder. Want wat bleek…de harige overbuurman van de schapen liet ook even van zich horen en i.p.v. een blaak van het schaap hoorde ik dus zijn blaf. Ik was dus niet in de tvshow van Andre van Duin beland met rare stemmetjes onder de dieren!

En dit alles moet ik dus allemaal verwerken en vervolgens moet ik luisteren en niet reageren…wel op de caniscross commando’s …pffffffffffff je snapt het is een heel avontuur. Soms ben ik blij dat ik dan thuis ben en in mijn bench kan slapen.

Dus mijn leven saai ..nou nee niet echt.

Hebben jullie nog leuke zomeravonturen meegemaakt?

De positieve denker

Ziet het onzichtbare,

Voelt het ontastbare

En bereikt het onmogelijke.

 

Love Danielle & Lola

** Klik op de foto’s om ze beter te kunnen zien.

·       Wist je al dat Lola haar eigen Instagram account heeft waar zij elke dag wat nieuws op post? : @MynameisLola, je kunt haar volgen als je dat leuk vindt!

·    Verder kun je Lola volgen op haar eigen groep op Facebook: @My name is Lola en via mijn eigen facebookaccount: @Danielle de Rie of instagram @daniellederie.

HKU EXPOSURE

(Mariëlle Veldhuis)

Be youself

no matter what they say!

“Kom je ook naar de EXPO op de HKU?” zei mijn dochter die daar ook studeert. De 4^e jaars studenten Fine Art, Design en Education van de HKU tonen dan hun eindexamenwerk……werd er nog gezegd. Natuurlijk kom ik, zei ik. Altijd leuk om jong talent te zien….maar de EXPO is veel meer dan dat….het is een feestje. 
Elk jaar weer vermoed ik J

Op zaterdag 30 juni 2018 reed ik naar Utrecht, parkeerde mijn auto en liep het pand binnen….in de hal had ik niet kunnen vermoeden hoe blij ik weer zou worden door al “dat kunst” te kunnen bewonderen en te praten met de studenten. Wat een talent en variëteit… verschillende technieken, materialen en de verschillende invalshoeken vanuit elke opleiding. Je mocht gewoon vrij rondlopen, praten met wie je wilde, je kon de kunst kopen, fotograferen of bewonderen….. lekker jezelf zijn en je ding doen. Daar wordt ik altijd zo blij van……Be yourself no matter what!

Uren heb ik rondgewandeld en vele foto’s gemaakt. Ik heb mijn uiterste best gedaan de juiste namen van de kunstenaars bij de foto’s te zetten, maar ik maak ook fouten. Dus als het niet geheel klopt, vergeef het mij dan maar. Ik heb een keuze moeten maken uit vele mooie foto’s van prachtig werk, maar mijn blog moet voor jou als lezer ook aantrekkelijk blijven. Toch moet ik eerlijk bekennen dat dit blog weer een minitentoonstelling is geworden, maar ik vind het gewoon zo moeilijk om keuzes te maken en het was zooooo leuk!  De verhalen achter het kunstwerk vind ik ook zo fascinerend!

Dus wil jij  de EXPO HKU ook een keer bezoeken hou hun site ( https://exposure.hku.nl/ ) dan in de gaten rond volgend jaar mei/juni 2019. De toegang is gratis.

Jur de Vries

(jur.devries@hotmail.com / www.instagram.com/jur_de_vries )

The influence of animations and comic books is everywhere in these paintings, but rather than evoke happy childhood memories, they feature much darker symbolism: cigarettes become metaphors for addiction to the point of disease, and both acts of violence and their results feature often. In one of his paintings, Jur cuts up and reconnects Mickey Mouse, leaving our childhood friend just barely recognisable and bleeding on the operating table of his canvas. There are no innocent icons anymore. Behind those trusted cartoon eyes lies the emptiness of the dollar. In other works he refers tot he cartoon style more absractly, but delivers just as poignant a commentary of our times. We are all being manipulated constatly with images that claim to show us happiness. The bleak nihilist visions and disjointed narratives in Jur’s painting serve as an antidote. (Tekst: Michiel Westbeek)

Janneke Veerman

( jannekev@jimdo.com  / www.instagram.com/jansvee )

Ik ben gefascineerd door het verborgen, innerlijke zelf. Terwijl er zich onrust af kan spelen in de psyche, kun je dat van buiten niet altijd zien. Mensen kunnen beheerst reageren op bepaald gedrag of opmerkingen van anderen, maar van binnen kunnen ze angst, onzekerheid en zwakte ervaren. In mijn kleine werken laat ik deze kwetsbare kant van een persoon zien. Ik toon de herinneringen aan pijnlijke momenten. Ze zijn zoals scherven, overblijfselen van iets dat gebroken is. (Tekst: Janneke Veerman)

Leon Stoffelen

( leonstoffel@live.nl / www.instagram.com/leonstoffelen )

An image is always framed, and therefore not telling us what is happening outside of its frame. So How can we trust it? In today’s global society, it’s becoming more and more clear that we cannot tell the fake image from the real ons any more. And once we have made and shared an image, we have no influence over where it goes: it can pop up on every computer screen, being liked and being shared, and archieving a vast and almost eternal wandering life as a meme. It’s called going viral for a reason; like a virus these images reproduce themselves indefferent to us, nestle within our brains and affect how we see the world. Leon Stoffelen works wit hall these elements, with an approach that is conceptual and painterly at the same time. (Tekst: Michiel Westbeek)

(Daniel Ernst Binnekamp: daniel_binnekamp@hotmail.com /www.instagram.com/danielbinnekamp )
(kunstenaar: zie foto)

Barbara van Doesburg

( barbaravandoesburg@gmail.com )

In een wereld waarin het gemaakte lichaam van Kim Kardashian als schoonheidsideaal wordt opgehemeld, heb ik mijn fascinatie voor de schoonheid in het alledaagse losgelaten. Dit heeft zich geuit in een serie films die een alternatieve schoonheid zoekt in het natuurlijke lichaam en de bizarre handelingen die we uitvoeren om onszelf dichter naar deze gemaakte schoonheid te krijgen. (Tekst: Barbara van Doesburg)

Lisa Sprangers

( www.lisasprangers.nl  )

Er wordt veel gevraagd van onze kinderen. Zij moeten presteren, zowel op school als daarbuiten. De één is hiervoor gevoeliger dan de ander. Echter ondervinden steeds meer kinderen negatieve gevolgen van de druk die hen door buitenaf wordt opgelegd of die zij zichzelf opleggen. Ze zitten niet lekker in hun vel, ervaren stress en zelfs burn-outs komen voor. Mijn missie als ontwerper is om kinderen preventief te leren omgaan met prestatiedruk. In de serie “De kleurpotloden” zien kinderen van 4-7 jaar hoe Regenboog helpt met prestatiedruk op school. (Tekst: Lisa Sprangers)

Monica Nijssen (monica.nijssen@hotmail.com )

Door een stukje natuur draagbaar te maken, wil ik een gevoel van verbondenheid creëren. De ring is iets levends –verzorg en koester hem. Het is een herinnering aan de plek waar ik tot rust kan komen, mezelf kan verliezen en tegelijkertijd ook terug kan vinden. Ik probeer aandacht te geven aan dze prachtige wereld vol details, die soms in eerste instantie niet opvallen. Waardering voor de verborgen schoonheden van de natuur, die een positieve werking hebben op lichaam en geest. (Tekst: Monica Nijssen)

Pelle Schilling

(pelleschilling@gmail.com )

Mijn afstudeerwerk gaat over de schoonheid die er te vinden is in de metaalwerkplaats. Mijn fascinatie voor de schoonheid van het slijpen en lassen stamt uit mijn jeugd. Al sinds ik mij kan herinneren loop ik rond in het interieurbouwbedrijf van mijn vader. Als klein jongetje stond ik daar op de trap met grote ogen naar de lassers te kijken. Naarmate ik ouder werd, ben ik zelf steeds meer een deelnemer en minder een toeschouwer geworden in de metaalwerkplaats. Ik focuste me op het primaire doel, het functionele aspect, en ik vergat mijn verwondering voor de esthetiek, het secundaire. Nu haal ik deze schoonheid uit zijn context van de werkplaats, om mijn verwondering opnieuw te beleven en te kunnen delen met anderen. (Tekst: Pelle Schilling)

Sarah Wouters

( sarahdiannewouters@outlook.com )

WHEN I FLEX LIKE THAT is een collectie die gaat over de vrouw van nu. Jarenlang is er gestreden om gelijke rechten tussen man en vrouw. Ondertussen zijn we in 2018 en merken we dat we het traditionele “huisvrouw gebeuren” nog steeds niet van ons af weten te schudden. Zo spenderen vrouwen nog steeds de meeste uurtjes aan het huishouden, nemen negen van de tien keer de beslissing om deeltijds thuis te blijven zodat er voor de kinderen gezorgd kan worden en als kers op de taart verdienen we gemiddeld zo een 26% minder dan manlief. De vrouw waar ik voor ontwerp is zich daar heel bewust van. Ze combineert een gezinsleven met een carrière op een steeds nonchalantere manier; je kan nu eenmaal niet altijd een opgeruimd huis hebben met 4 kinderen en een goedlopende zaak. (Tekst: Sarah Wouters)

(Bart Bruijn: bart_bruijn88@hotmail.com /www.instagram.com/bart.bruijn)

Tim Dekkers

( timdekkers20@live.nl )

De mens is een parasiet van de aarde. We willen alles op aarde onder controle houden maar maken haar ook kapot. Kunnen wij de schoonheid inzien van ons toedoen? Ik ben een ontwerper die vanuit materiaal experimenten een project begint. Het is belangrijk dat het materiaal mijn verhaal ondersteunt en vertelt. Zo ook tijdens dit project. Ik ben op zoek gegaan naar materialen die een bepaalde groeiwijze hebben. Zo ben ik bij Polyurethaan en Aluin uitgekomen. Twee compleet verschillende materialen. 

Het Aluin is een natuurlijk materiaal en dus gemakkelijk afbreekbaar. Het Polyurethaan is een plastic wat niet op een natuurlijke wijze kan worden afgebroken. Met deze materialen ben ik experimenten aangegaan om te kijken hoe ik ze kon laten groeien en tot in hoeverre ik daar als mens invloed op uit kan oefenen. (Tekst: Tim Dekkers)

Sophia Buter

( sophia.buter@live.nl )

Met mijn collectie DARK FEMININE wil ik een nieuwe vrouw neerzetten. Een vrouw die sterk overkomt en niet wordt tegengesproken. Op dit moment heb ik het gevoel dat er behoefte is aan zo een rolmodel. Een voorbeeld hiervan kan worden gevonden in het actuele debat waarin er een beweging ontstaat tegen oneerlijke machtsverhoudingen binnen de filmwereld. Met mijn collectie wil ik een statement maken door een vrouw neer te zetten die strijd voor het feit dat mannen en vrouwen allebei gelijke gerechten moeten hebben, maar dan op een manier waarbij zij deze gelijke rechten opeist zonder te spreken.  (Tekst: Sophia Buter)

Johny Ceelen

(johny.uit.heeze@gmail.com / www.instagram.com/ceelenjohn )

For this series of paintings John became inspired by the Hollywood motion pictures from the Golden Age of Science Fiction; spanning from 1930’s into the 1950’s. In these canvases, he takes on the role of the director. The paintings are composed as film sets (containing both self-made and found images, both figuratie and more abstract elements, as well as strong colour choices and lighting effects). But we also see a film script in these paintings (giving us some hints as to a possible narrative, but never allowing us to fully explain the mystery behind the image). These landscapes and scenes take place in a time that’s not this one, on a planet that’s not ours, where limitless deserts and rolling, blue, water-like clouds and abandoned cities breathe and shimmer in the light of a sun that may not be ours either. (Tekst: Michiel Westbeek)

Rachel van Vliet

(rachel@vliet.nu )

Although dhe works in a number of media, such as water, colour, installation and animation, all Rachel’s works have a strong connection to painting, the medium with wich she is most comfertable. For the past year she has steadily been building a body of work around the subject of clouds. When we look at clouds, and I mean really look at clouds, we slowly drift away with them, away from ourselves, away from time perhaps, into a moment of nothingness, wich is at the same time upliftig and a bit melancholy. There is both lightness and darkness in these greyish paintings: a pleasant dreaminess as well as a sense of grief, which both are themes she deals with poetically. (Tekst: Michiel Westbeek)

Maja Bolier

( aramina_25@hotmail.com / www.instagram.com/mazjazja )

Wanderers, nomads, migrants being blown by the winds scattered over this earth and constantly ushered forward, onward, always discovering new landscapes, new places, new people, but who are never able to shake off a sense of being uprooted. They may see the same world as we do, wit hits balconies, fields of corn, the bustle of city streets,, bodies of water, shadows, cloudy skies, seas and abandoned buildings, but they see these in a different light, maybe, or in a different way, or form a certain unbridgeable distance, their presence always being displaced, disoriented and slightly dissociated from where they are. (Tekst Michiel Westbeek)

Rosa Maria van den Hove (rosavandenhove@hotmail.com )

Of all the sensory stimuli that come to us during a day, the brain filters out tactile stimuli the most. In other words, we don’t always feel what we are touching. Our brains have envolved this way so you don’t constantly have tob e aware of your butt touching the chair, or every movement yur hair makes, and your brain van focus on its intellectual tasks. But we took this evolution further, by adopting this strategy and implementing it in our lives. We’re told not to touche ach other, or to touch art, but to focus on intellectual approaches to our surroundings. In my opinion Rosa Maria van den Hove’s work reverses this: her objects are appealing to our senses, whether they remind us of genitals or the soft tos of our childhood, and demand tob e touched first, leaving us with complicated emotions of intimacy, enjoyment, awkwardness and possibly embarrassment, which we then intellectually process. (Tekst: Michiel Westbeek)

Lianne Hendriks  ( liannehendriks162@gmail.com )

Het klimaat in Nederland wordt extremer en wij mensen passen ons aan. Als wij dit al normaal zijn gaan vinden hoe zit dat dan met de nieuwe generatie? Daarom heb ik samen met kinderenen uit groep 5 dit thema onder de loep genomen. Door mij te verplaatsen in de belevingswereld van deze kinderen werd ik uitgedaagd een andere ontwerprol in te nemen. Namelijk die van een social designer. Samen hebben we een educatieve route ontworpen die hun introduceert met het thema. (Tekst: Lianne Hendriks)

Anna Walhof

(www.annawalhof.wixsite.com/walhof )

Waar ik in het begin dacht heel oplossingsgericht te werken en idealistisch was, realiseerde ik me dat het helemaal niet gaat over de acceptatie van mensen met een handicap in de mode. Maar dat het gaat over een overstijging. Het lichaam verbeteren en overwinning In mijn collectie heb ik het lichaam opnieuw willen benaderen. Door te starten vanuit 2 werelden, de Griekse standbeelden en de oude Militaire uniformen is er sfeer ontstaan. Deze werelden en prothese dragers hebben allemaal iets met elkaar gemeen, namelijk de kracht die ze uitstralen. Doordat ik de kleding zo heb afgekapt benadruk ik in mijn collectie juist de prothese en verberg ik ze niet. Ik beschouw ze als een accessoire. (Tekst: Anna Walhof)

Lieke Arens  (info@liekearens.com )

Is de schoonheid te vatten binnen een universele definitie?

In de algemene zin gaat schoonheid vaak gepaard met het woord perfectie. Maar hoe kan je het woord perfectie verbeelden. Het is een subjectief begrip, dat je op verschillende manieren kan benaderen. De geschiedenis leert ons dat de gulden snede wordt omschreven als universeel esthetisch. Een wiskundige berekening die “het” ideaal zou kunnen nabootsen. Deze berekening (a:b=(a+b):a) werd het startpunt voor mijn project. Op grafische wijze ben ik gaan spelen met vlakverdelingen, om zo een ideale verhouding te creëren rondom het lichaam, dit resulteerde in punt-achtige vormen. Door gebruik te maken van verschillende stoffen: soepel versus stijf ontstond er een optisch effect. (Tekst: Lieke Arens)

Krijn Kroes

( krijn_kroes@live.nl / www.instagram.com/krijnkroes/ )

Als kind kon ik de werkelijkheid niet van fantasie onderscheiden. Dit veroorzaakt angst maar is mij tegelijkertijd ook dierbaar, iets waarin ik een pure schoonheid ervaar. Deze ervaringen hebben mijn kijk op de wereld sterk beïnvloed en zijn een belangrijke rol gaan spelen in de rest van mijn leven. Dit heet geleid tot een overtuiging dat er naast onze zichtbare realiteit vele anderen zijn.

Een ervaring die zich ook bij anderen kan manifesteren in diverse vormen. In dromen, psychosen, het gebruik van drugs, door meditatie, in de natuur en vervoering die je kunt ervaren in het leven.

Vanuit deze overtuiging onderzoek ik in mijn schilderijen en sculpturen het schemergebied tussen werkelijkheid en het imaginaire. (Tekst: Krijn Kroes)

(Suzanne van Capelle: contact@suzannevancapelle.com)

Koen Moonen

 (kmoonen91@gmail.com / www.instagram.com/moonen.koen )

It is night. There is a man awake in the forest, scurrying along, placing one careful footstep after another in the dark, a large back pack full of drawing aupplies on his back and a wooden board under his arm. We shouldn’t be here – or should we? The forest by night is no scary place. There are trees, their barks drawn in shades of darkness on their backs. There are puddles of shimmering water. And if there no clouds, there are starry skies arching over you and all the world. You sit still, your throughts grow calm, your eyes open wide, drinking in what little light there is, and then you draw. And the rest is silence. (Tekst: Michiel Westbeek)

Britte Koolen

 ( brittekoolen@hotmail.com )

Britte’s work consists of minimalist, sculptural installations. Her progress begins with making black-and-white drawings of abstract shapes, which are collaged and recomposed before being remade digitally. Then she continues with building small paper versions of what will become threedimensional sculptures, until she makes the definitive works out of wod, which is painted black and white. With such paired-down designs, precision is key, but precision can sometimes be arrived at intuitively: imperfections that show up while working can be deleted, but likewise exaggerated tobecome formal elemants in their own right. It is a paradox. Just like the fact that she aims to, and succeeds in, “creating silence with objects”, creating nothingness with things. And just as paradoxicalis the fact that these minimalist shapes, which seem tob e “difficult” of “intellectual” are the best discovered not by analytical contemplation, but by walking around them, looking inside them, seeing them from all angles and experiencing them as they are and as you are in the space. (Tekst: Michiel Westbeek)

  

The greatest thing you’ll ever learn

is just to love

And be loved in return

Love Danielle

** Klik op de foto’s om ze beter te kunnen zien.

Je kunt mij volgen via https://www.facebook.com/DanielledeRie   of www.instagram.com/daniellederie

Follow en blijf op de hoogte wanneer er een nieuw blog online komt en alle extra’s informatie die niet op het blog verschijnt.

(zie ook https://www.facebook.com/ASparkleofDani’sworld of https://www.facebook.com/AllaboutaSparkleofDani’sWorld )

(Liselotte Hartkamp: Lisehartkamp@gmail.com / wwww.instagram.com/lisehartkamp )