“Maak
van elke situatie iets moois ook al is het overleven”
Het
moeilijkste thema van de holocaust choiceless
choices.
De Duisters
speelden kat en muis spel met de joden. Niemand wist wat ze werkelijk van plan
waren.
Plattegrond
van Auschwitz II
Birkenau.
Als
je het kamp betreedt wordt je stil hoe groot het terrein
is…Wat heeft er zich hier afgespeeld wat de buitenwereld nooit bereikt heeft?
De wind waait door je haren, de zon verwarmd je gezicht, maar je hart wordt
vastgepakt door een ijskoude hand.
Olga Lengyel: ”Als
ik terugdenk aan onze aankomst in het kamp, doen de treinwagons me denken aan
doodskisten. Het was
een begrafenistrein. De SS en de Gestapo waren de begrafenisondernemers, de
officieren die onze bezittingen doorzochten waren onze hebberige en ongeduldige
erfgenamen. Wij waren bij aankomst enorm opgelucht. Alles was beter dan de
verschrikkelijke onzekerheid. Niets was erger dan de sombere treinwagon, de
stinkende gevangenis op wielen vol kreunende en jammerende mensen.
We hoopten dat we snel uit de
wagon bevrijd zouden worden, maar dat bleek ijdele hoop. We moesten nog een achtste nacht in
de trein doorbrengen, dicht op elkaar gepakt om maar niet in aanraking te komen
met de rottende lijken. Niemand sliep die nacht. Het gevoel van opluchting
maakte plaats voor angst, alsof een zesde zintuig ons waarschuwde voor het
dreigen de gevaar. Met moeite baande ik me een weg naar het raampje.
Buiten
zag ik een vreemd schouwspel. Een oerwoud van prikkeldraad, dat regelmatig verlicht werd
door sterke zoeklichten. Alles was dan gehuld in een felle zee van licht. Het
bood een beklemmende aanblik, maar was tegelijk ook geruststellend. Deze
gigantische verspilling van elektriciteit moest er wel op wijzen dat de
beschaving nabij was en dat onze lijdensweg ten einde was.
Ik begreep toen de ware betekenis van dit schouwspel
nog niet.”
Uit het
boek: Olga lengyel, leven met de dood/ een vrouw
overleeft Birkenau.
“Op het perron zagen we een groepje
mannen in gestreepte gevangenisuniformen. We waren diep onder de indruk.
Zouden
wij net zo gebroken en uitgemergeld worden als zij? “
Olga Lengyel verloor in Birkenau haar
twee kinderen, haar man en haar beide ouders. Bij de eerste selectie in Birkenau waren Olga, haar
man en haar oudste zoon aanvankelijk geselecteerd voor dwangarbeid. Op speciaal
verzoek van Olga mocht ook haar oudste zoon met oma mee in de hoop dat hij
gespaard zou worden voor zware lichamelijke arbeid. Olga kon niet weten
dat zij hem daarmee de gaskamer in stuurde.
Olga was vrijwillig en uit
solidariteit met haar man meegegaan op transport. Uit eigen beweging nam zij haar
kinderen mee en haar ouders mee. Hun dood heeft zij altijd met zich
meegedragen.
“Het
is mijn schuld, mea culpa, mea maxima culpa!”
Kinderen en
ouden van dagen kregen automatisch het bevel: Nach Links. Bij de scheiding weerklonken wanhopige kreten.
“
Het angstige “Mam, mama!” zal ik altijd blijven horen.”
Van elk
transport lieten de Duitsers een paar 1000 gedeporteerden in leven, omdat
ze hulp nodig hadden bij de vernietiging van miljoenen anderen. Een aantal van deze mensen moesten
het vuile werk voor de Duitsers opknappen, als lid van het zogenaamde Sonderkommando.
En dan loop je het
pad dat velen hebben gelopen richting de gaskamer….Hoe zouden zij zich gevoeld
hebben of vermoeden ze niet wat hen te wachten stond? Wat denk jij?
Till next time in Auschwitz Part 7.
LOVE
DANIELLE
Ben je na het lezen van mijn blog geïnteresseerd geraakt in het museum, bezoek de website: http://auschwitz.org/en/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten