A sparkle of Dani's world

Auschwitz Part 7.

De mens is geneigd zich aan te passen en zal zodoende altijd een keuze maken,

hoe onwerkelijk de keuze ook is.

Gemiddeld werd 15 tot 20 % van de gedeporteerde geselecteerd voor werk. De overige 8 % werd na aankomst direct naar de gaskamers gebracht. In het begin was de capaciteit van de crematoria te klein om de Hongaarse campagne vlekkeloos te verwerken. Daarom werden ook lijken in de open lucht verbrand in kuilen voorzien van een speciale greppel voor het menselijk vet. De lijkenkuilen waren 60 meter bij 4 meter , voorzien van een vernuftig stelsel van afvoergreppels voor het menselijk vet. Het kwam voor dat transporten enkele dagen moesten wachten onder de bomen bij crematorium IV en V in afwachting van vergassing.

De weg naar de gaskamer vanuit de trein…een toneelstuk om orde te bewaren en angst en paniek te voorkomen; de SS-ers die ze begeleiden waren uiterst correct tegen de pas gearriveerden. Ze moesten ze tot het bittere eind netjes behandelen. En als ik dan naar de foto kijk waarop de Duitse SS-er zijn hand legt op de gevangene vraag ik me af ..werd je misselijk toen je haar aanraakte of kreeg je last van je geweten?

De veroordeelden werden naar een lange, ondergrondse gang geleid. Lokaal B genaamd, die leek op de kleedruimte van een zwembad. Er was hier plaats voor bijna 2000 mensen. De “badmeester” gekleed in een witte blouse, deelde handdoeken en zeep uit, opnieuw onderdeel van de show. De gevangene kleedden zich uit en legden hun bezittingen op een grote tafel. Onder de kledinghaakjes hingen bordjes waarop in elke Europese taal stond; ”als u uw bezittingen na afloop terug wilt , onthoud dan het nummer van uw haakje”. Het “bad” dat de gevangene moesten nemen, was niets minder dan de gaskamer, die zich direct naast de kleedruimte bevond. In deze ruimte hingen douchkoppen, bedoeld om de gedeporteerden gerust te stellen. Maar de douches werkten niet en er kwam geen water uit de kranen. Zodra de veroordelen de lage, smalle gaskamer in ware gegaan, deden de Duitsers hun masker af. Voorzichtigheid was niet langer geboden, de slachtoffers konden toch niet ontsnappen of weerstand bieden. Soms deinsden de slachtoffers bij de ingang terug, alsof een zesde zintuig ze waarschuwde. De Duitsers duwden ze dan met bruut geweld naar binnen en aarzelden niet om hun pistolen leeg te schieten op de menigte. De ruimte werd tot de nok toe gevuld. Kinderen die nog buiten stonden, werden bovenop de volwassenen gegooid. Daarna gingen de zware deuren zich, als de sluitsteen van een crypte. De Duitsers begonnen niet meteen met het gas. Ze wachten. De ervaring had geleerd dat de temperatuur in de gaskamers eerst enkele graden moest stijgen. De dierlijke warmte van de mensen zou de werking van het gas versnellen. Naarmate het warmer werd, werd de lucht ijler. Veel slachtoffers stierven waarschijnlijk al voordat het gas de kamer binnendrong. In het plafond van de gaskamer zat een vierkante opening, met een rooster ervoor dat was afgedekt met glas. Op het juiste moment opende een SS-bewaker met een gasmasker op, het kijkgat en trok een blik open met Zyklon-B, een cyanidegas dat in Dessau werd gemaakt. Doordat de Duitsers zuinig waren met het gas, stierf lang niet iedereen. De Duitsers toonden geen genade voor de nog ademende slachtoffers. Zij werden naar het crematorium gebracht en levend verbrand. De joden moesten de lichamen opruimen en afvoeren na elke vergassing naar een van de 4 crematoriums in de directe omgeving. De ruimten werden dan weer schoongemaakt om voor de volgende groep slachtoffers dienst te doen, en dat, dag in dag uit, ruim 1.200.000 mensen verder.

De lijken werden netjes gesorteerd; de baby’s gingen eerst, om als brandstof te dienen, gevolgd door de uitgemergelde lichamen en tot slot de zwaardere lijken. Ondertussen deed de recyclingafdeling onverbiddelijk haar werk. De tandartsen trokken gouden en zilveren tanden, bruggen, kronen en prothesen uit. Andere leden van het Sonderkommando verzamelden ringen. Uiteraard wilden de Duitsers niet dat deze kostbaarheden in het vuur verloren gingen. Het “Herrenvolk” wist hoe ze winst konden maken. In gigantische vaten werd menselijke vet opgevangen dat bij de hoge temperaturen in de ovens was gesmolten. Het was niet zo vreemd dat de zeep in het kamp zo’n vreemde geur had. En het was evenmin verwonderlijk dat de gevangene sommige stukjes vette worst met argusogen bekeken. Zelfs de as werd gebruikt, als kunstmest op de boerderijen en tuinen in de omgeving. Wat overbleef, werd in de Weichsel gegooid. Het water van deze rivier spoelde de overblijfselen van 1000 onfortuinlijke gedeporteerden weg. Het Sonderkommando leverde zonder twijfel het zwaarste en meest weerzinwekkende werk. Voor het Sonderkommando was het leven werkelijk een hel.

Zoals ik eerder schreef was maar 20% van het kamp joods. ..overigens waren de meeste kampbewoners niet-joods, in tegenstelling tot wat veel lezers zullen verwachten. Ongeveer 80% van de bevolking van Auschwitz was niet-joods. De reden hiervan was geen geheim. De meeste joden werden bij aankomst direct naar de gaskamers en crematoria gestuurd. Joden als alle anderen waren vervangbaar door de Duitsers beschouwd.