YOU NEVER KNOW HOW STRONG YOU ARE UNTIL BEING STRONG IS THE ONLY CHOICE YOU HAVE.
Auschwitz part 5.
Wat voor bedrijf run je dat je meedenkt, ontwerpt en een oven ontwikkelt voor massavernietiging…
Is je hart dan echt zo vol van haat jegens je medemens of realiseer je je niet wat je aan het doen bent?
Is het ontwerpen op papier een andere werkelijkheid dan de praktijk?
"We verlangden naar de achtergeblevenen. De kampleiding leek dit te begrijpen want twee dagen na aankomst kregen we briefkaarten uitgereikt en mochten we de thuisblijvers schrijven dat we in goede gezondheid verkeerden. Je mocht niet vermelden dat je in Birkenau was, maar in Waldsee. De meeste mensen schreven een kaartje aan de buitenwereld en sommigen kregen na vier of vijf weken zelfs een antwoord. Pas in augustus begreep ik waarom de Duitse autoriteiten deze correspondentie hadden aangemoedigd. De gedeporteerden uit een pas gearriveerde trein vertrouwden ons toe dat het goede nieuws uit het kamp hen had gerustgesteld, waardoor ze geen voorzorgsmaatregelen hadden genomen die hen voor deportatie hadden kunnen behoeden. Anderen zeiden dat de ansichtkaarten hun verblijfplaats had verraden aan de Duitsers. De list met de briefkaarten had dus een driedubbel effect. Het had de familieleden van de gevangenen, vaak zelf kandidaten voor transport, misleid; het had de verblijfplaats onthuld van mensen die gezocht werden door de Gestapo en de foutieve informatie over de locatie had de bevolking van de landen waar de gevangenen vandaan kwamen op het verkeerde been gezet."
“Ik zie hoe de wereld langzaam in een woestijn herschapen wordt, ik hoor steeds harder de aanrollende donder, die ook ons zal doden, ik voel het leed van miljoenen mensen mee” Anne Frank, dagboek, 15 juli 1944.
“Maar niet te veel aan denken want je wordt er maar beroerd van. Het is nu eenmaal zo dat een mensenleven niet veel telt op het ogenblik, en vooral een joodsch mensenleven niet” Dagboek van een winkelier in Friesland 1942.
“Zij mogen nu nog alleen maar ademhalen. Er zijn er ook weer opgepikt…dat wij Nederlanders dit zomaar over onze kant laten gaan” Dagboek van een kantoorbediende uit Amsterdam 1941.
“Het verleden zit zo diep in je ziel, dat je daar niet van bevrijd kunt zijn.” Ruth Wallage-Binheim
Werktuigen als dit maken het weer zo duidelijk hoe zwaar de arbeid was….
Om een afschrikwekkend voorbeeld te zijn of gewoon omdat de SS-er dat grappig vond, bleef je dagenlang hangen aan de paal.....
Elke keer als je er voorbij liep als gevangene ving je de blik en de geur op :( not funny
En de gevangenen maar wachten tot de regen voorbij was.....in de regen!!
En toen verlieten we kamp I en gingen met de pendelbus naar Auschwitsz II-Brikenau. We reden langs Auschwitsz III-Monowitsz, maar de bus stopte niet…we reden door. Jammer ik had er meer over willen leren …..het lijkt wel of al dat soort dingen in de doofpot wordt gestopt. Waarom?
Vind de rust om te accepteren wat niet te veranderen is,
de kracht om te veranderen wat je niet kunt accepteren
en de wijsheid om het verschil hierin te ontdekken.
Till next time...Auschwitz Part 6; Auschwitz Birkenau.
Love Danielle
(dubbel klik op de foto om hem groter te kunnen zien)
Ben je na het lezen van mijn blog geïnteresseerd geraakt in het museum, bezoek de website: http://auschwitz.org/en/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten