DON'T GROW UP...IT'S A TRAP!!
Mijn naam is Lola.......deze lieve meid kwam op 8 maart 2017 ons gezin uitbreiden. Uit het asiel vond zij bij ons haar nieuwe thuis. Lola is in mei 1 jaar geworden en past precies in ons gezin....ondeugend, lief, een boef en absoluut niet standaard.
Als ik vanochtend had geweten wat me vandaag weer te wachten stond..ppfff.
Niets vermoedend ging ik vanmiddag boodschappen halen en had aan mijn dochter gevraagd of zij Lola wilde uitlaten. Ik dacht nog..dat bespaard mij tijd.
Lola is vorige week gesteriliseerd en heeft een leuke jaap met hechtingen in haar buik. Ze draagt een romper, om te voorkomen dat ze de hechtingen er niet uittrekt en dat vind ze heel irritant. Oh ja en ze mag niet in het water..dus ehhh sloot.
Nou..in het asiel zeiden ze dat Lola niet van water hield...juist ja!!
De wandeling begon fantastisch...totdat Lola doordat dat je door het bos toch echt wel bij dat heerlijke water kon komen. Dat was haar tenslotte al een paar dagen ontnomen, dus nu greep ze haar kans. Voordat mijn dochter doorhad wat die boef van plan was, was het al te laat...romper of geen romper aan hop vol overgave de sloot in! Doorweekt met een kop vol met eendenkroos kwam ze de sloot uit. Maar Lola dacht: "HAHA ik heb nu mijn vrijheid..ik sprint de autoweg over en spring ook nog in die andere sloot. Ik heb tenslotte wat in te halen". Met gierende remmen konden de auto's nog net op tijd stoppen voor de overstekende hond en een gillende tiener. Lola de sloot in en de tiener erachteraan....
Afijn moeders werd opgebeld in de supermarkt met het gehele verhaal en er was paniek.
Nadat de romper was uitgetrokken, had Lola bedacht dat ze dan ook die vervelende jeukende hechtingen er ook wel uit kon trekken...resultaat een gapende wond. Dus Ma Flodder gauw de boodschappen afgerekend en naar huis gescheurd in de automobile.
Thuis aangekomen keek Lola mij aan van "ik ben onschuldig", een romper vol met eendenkroos op de veranda en een tiener die er ook klaar mee was. Na de wond bekeken te hebben, even contact met de dierenarts gehad en afgesproken dat ik 's avonds op het spreekuur zou langskomen. Wond schoongespoeld met water, behandeld met jodium en een steriele gaas met verband om de wond gedaan. Geassisteerd door twee tieners die een spartelende hond in bedwang probeerden te houden. Op zo'n moment denkt ik: "Zal het hier ooit nog normaal gaan?". Nou nee, want dat past niet bij ons.
Tja a sparkle of Dani's world....het levert ook weer leuke gesprekken op aan de etenstafel als de verhalen van vroeger naar boven komen dat mijn kinderen ook altijd van dat soort fratsen hadden. Wat kan het leven toch leuk zijn en zo vol avontuur!
Love Danielle
En ehh dat blog...daar ben ik even niet aan toegekomen vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten