Racisme
is iets wat je leert,
Je
wordt er niet mee geboren…
Stop
de haat en start de liefde!
Auschwitz
Part 8.
Er kwam
een trein aan geschokt, remde en stond stil. Er kwamen mensen met ‘vol voedsel’
gezichten te voorschijn: ‘wat zal er nu gebeuren?’ De mensen stapten uit,
bevelen klonken. Dit was de eerste aanraking met Auschwitz.
Wat gebeurde er na de bevelen? De mensen moesten
zich in twee groepen verdelen. Een linker en een rechter groep. Je dacht dat de
sterksten eruit werden gepikt om te werken. Dat klopt. Maar de andere mensen
dan? De zwakken, oude, jonge, moeders en kinderen? Deze waren niet geschikt om
te werken en meestal gelijk ter dood gebracht. Hooguit 20% van de nieuwkomers
bleef in leven. Na de selecties werden de mensen die ter dood geoordeeld waren
naar een zogenaamd ‘doucheruimte’ geleid. Om jezelf op te frissen na de reis.
De reis werd geëindigd: de dood werd bevonden in de gaskamer. Na de selecties
werden de mensen die gingen werken een nummer. De bezittingen werden afgepakt,
ook je trouwring. Je werd helemaal kaal geschoren en je moest je gaan wassen
met té koud water of té warm water. Dit deden de Duitsers expres. Hierna kreeg
je gevangeniskleding, meestal te groot en je nummer werd in de linkerarm
getatoeëerd. Zo was het registreerden van doden gemakkelijk. Als je voor 1943
in Auschwitz aan kwam werd er een foto van je gemaakt en opgenomen in het
archief boek. Daarna kwam het appél. En dan kwam er een quarantaineperiode.
Wat hield een quarantaineperiode in? Mensen die in Auschwitz
aankwamen moesten vier weken in de quarantaineperiode, waarin zij gedwongen op
een afgezonderde plek verbleven. Zogenaamd omdat de nazi’s wilden voorkomen dat
de nieuwe gevangenen infectieziekten in kamp zouden verspreiden. Maar
werkelijkheid wilden de nazi’s zeggen dat zij de macht hadden en hoe zij zich
moesten gedragen.. De gevangenen werden dan ook vaak vernederd door de SS. Je was geen mens meer maar een nummer, want
hun naam deed er niks meer toe en je had nergens recht op.. Als iemand een fout
maakte of niet snel genoeg iets deed, sloegen ze er op los. Soms tot de dood
aan toe. Je moest door de modder rollen en dan weer dansen. Of ze moesten uren in appél staan en moesten in
het Duits geschreeuwde bevelen gehoorzamen, of ze het konden verstaan of niet. Je zal er toch maar van genieten als SS-er.
‘’Daarna moesten ze alsof het nog niet genoeg was, het door
de zon verbrande gras op het exercitieterrein met hun tanden uittrekken, als
koeien in een weiland. De kapo’s slaan dubbel van het lachen.’’ ( Tielke, Thilo Een liefde in Auschwitz (Amsterdam 2002))
Na deze quarantaineperiode (als je hem
overleefde) werkte je als dwangarbeider in het kamp van ’s ochtends vroeg tot ’s
avonds laat of nog langer.
Als je
terugloopt van het achterste gedeelte van het kamp (gaskamers) naar de
vrouwelijke barakken, voel je een somberheid over je heen dalen. Het is nat,
koud en het is één grote modderpoel. Niks, maar dan ook niks weerkaatst een
sparkle van vrolijkheid uit. Nergens staan borden met een omschrijving met wat
je aanschouwt of een bewegwijzering hoe je zou kunnen lopen. Alleen de grote
kaarten bij de ingang van het vrouwen gedeelte geven je enig idee waar je je
bevindt. Een groep jongeren verschijnt plots tussen de barakken en onze
nieuwsgierigheid is gewekt…zou daar iets te zien zijn? Wij willen zo’n barak wel
van binnen zien. Na een modderig avontuur vol gegil en gelach van het glipperen
in de modder, ontdekken wij een barak met een open deur. We gaan er naar
binnen..ahhh lekker droog
en dan realiseren we ons dat we er midden in staan.
De barak is
kaal, nergens verhalen hoe het leven er was, hoe mensen sliepen en samen
leefden onder één dak…. Alleen een kille kale werkelijkheid met stapelbedden en een verlaten kachel. Het oogt meer als een stal dan een leefruimte.
De barak telt zeventien ramen die in die tijd met luiken
waren afgesloten. In het dak zitten twee ventilatiegaten die voor de nodige
luchtverversing moest zorgen, want de deuren moesten altijd gesloten blijven. Deze
barak heeft een betonnen vloer, is 5,80 meter hoog, in de lengte 36,25 meter en
in de breedte 11,40 meter.
Er zijn 4 rijen met “stapelbedden” van 3 hoog waar je
minstens met 9 mensen in sliep. Vaak waren er zo’n 744 gevangenen per barak…OVERVOL!!
De sanitaire voorzieningen in
de barak waren ver beneden alle niveau van hygiëne en een bakermat van
infecties en bacteriën. Er heerste veel tyfus, cholera en dysenterie in het
kamp en nog maar niet te spreken over de luis en vlooien.
De barak stond onder leiding van de blockalteste, die moest zorgen voor de verdeling van het voedsel binnen zijn/haar barak. Zij hadden een apart vertrek in de barak en genoten een bevoorrechte positie. De blockaltesten stonden op hun buurt weer onder toezicht van de kapo’s. Het was een ware maffiapraktijk. Voedsel werd niet eerlijk verdeeld en intimidatie en machtsmisbruik waren aan de orde van de dag.
Door de extreme honger waren de vrouwen tot veel bereid om voedsel te bemachtigen. Van prostitutie voor de Duitse bordelen in het kamp tot seks met een mannelijke gevangene voor een aardappel. Alles om maar van het verlangende gevoel naar voedsel af te komen…het heet overleven.
In birkenau werd een vrouw met een vol en weelderig figuur als het
toppunt van vrouwelijke schoonheid beschouwd. De mannelijke gevangenen, zelf
niet meer dan wandelende geraamten, vonden broodmagere lijven en ingevallen
wangen afstotelijk. Hoe ironisch met de tijd van nu dat als je geen wandelend
lijk of maatje 34/36 bent, als afzichtig wordt bekeken. Het wordt tijd dat we
elkaar gaan accepteren zoals we zijn en iedereen lief en mooi is zoals hij/zij
is.
In de koude winter vormen in de onderverwarmde barakken door het zweet en
de adem van de vrouwen zich ijspegels en zilverachtige spijlen aan het plafond
van de barak. Als ’s avonds de lichten uitgaan lijken ze net schitterende
kroonluchters…hoe je in een hel toch kunt genieten
van de kleine dingen!
Het volledig
ontbreken van enige vorm van respect voor de joodse medemens was synoniem voor
Birkenau, ze stonden onder aan de hiërarchische ladder. Ze werden met minder
respect behandeld dan dieren. In Birkenau leefden de joden als ongedierte. Als
je verhalen leest over het kamp lijkt het kampleven onwerkelijk en ongestructureerd,
maar gaandeweg wordt toch iets van een patroon zichtbaar. De vraag waarom? Als alle joden toch moeten sterven,
waarom dan toch met zoveel geweld, waarom met zoveel vernedering en sadisme?
Daar was een
duidelijke reden voor: het doel van de kamporde was het dehumaniseren van de
gevangenen. De geest van de gevangenen moest gebroken worden, te beginnen met
het ontnemen van elke vorm van menselijke waardigheid. Door de Joden aan alle
mogelijke ontberingen bloot te stellen en ze te laten leven in smerigheid was
het makkelijker voor de SS-ers om hun taken uit te voeren. Immers, de vieze,
zieke en uitgemergelde gevangenen waren zichtbaar üntermenschen. Het bewijs was
geleverd. De commandant van vernietigingskamp Treblinka, Franz Stangl gaf het
ook toe: “het conditioneerde de soldaten die het beleid moesten uitvoeren”.
Eventuele
kameraadschap of verbroedering tussen gevangenen en mogelijk verzet moesten op
voorhand onmogelijk worden gemaakt. Het doel van de concentratie- en
vernietigingskampen was ook het voorzien in slavenarbeid en de uiteindelijke
vernietiging van een gehele bevolkingsgroep. Een van de methoden om deze
gewenste totale vernedering te bereiken was het bewust en stelselmatig
blootstellen aan vuil, smerigheid, uitwerpselen, geweld, ontberingen, ziekte en
terreur. De macht van de SS-ers was onbeperkt en ze beschikten over het lot van
leven en dood. Wat kon een gevangene hiertegenover stellen? Niet veel. Om de menselijke
waardigheid te behouden en als verzet tegen het kampterreur hadden de
gevangenen slecht een middel: de strijd tegen vuil en de zorg voor persoonlijke
hygiëne. Alleen daarmee kon waardigheid worden gewaarborgd. Zodra de gevangene
de strijd voor behoud van persoonlijke hygiëne opgaf, was hij ten dode
opgeschreven. Degenen die zich
verwaarloosden waren verloren, degenen die er goed, schoon en krachtig uitzagen
hadden respect en hadden een grotere overlevingskans.
Dagelijks
leven in een kamp.
's Morgens om 5 of 6 uur werden de gevangenen gewekt, waarna zij zich moesten
wassen en aankleden om klaar te zijn voor het appel.
Daarna werden zij in hun werkploegen ingedeeld
en werd er afgemarcheerd richting werkplaats. Voor sommige commando's was dit
een wandeling van meer dan een uur.
Dan begon het werk, onder toeziend oog van
gewapende bewakers.
Altijd was er wel iemand die gestraft werd omdat
hij niet hard genoeg werkte, of gewoon omdat hij naar zijn bewaker gekeken had
terwijl deze in een slechte bui was.
Elke straf was anders, en kon alleen maar
ontsproten zijn uit het sadistische brein van de "Übermensch".
Een veel toegepaste straf was die van het
boomhangen.
Het principe was dat een man zijn handen op zijn
rug werden samengebonden en zo aan een boom of een haak werden gehangen.
Velen die de straf
ondergingen kunnen tot de dag vandaag hun bovenste ledematen niet meer voor de
volle 100% gebruiken.
Wie eerlijk is in het leven,
Zal misschien weinig vrienden hebben,
Maar zal wel de juiste vrienden
hebben.
LOVE DANIELLE
** Morgen verschijnt het laatste deel van de serie Auschwitz en zal ik een nieuwe serie gaan schrijven over ...CHINA en de rondreis die ik daar heb gemaakt.
Auschwitz Part 9 zal je meenemen in het lot van de zwangere vrouw in het kamp.
Klik op de foto om hem beter te kunnen bekijken!
Ben je na het lezen van mijn blog geïnteresseerd geraakt in het museum, bezoek de website: http://auschwitz.org/en/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten