Twinkle
Twinkle Little
Star…..
Do you know how Loved You Are?
“we leefden voor het verzet en we verzetten ons om te leven.” Auschwitz Part 9.
Na uren te hebben rondgelopen, koud
tot op het bot, onder de modder en sokken waar geen droge draad meer in zat
doemde er een verlaten houten barak voor ons op. Ik vroeg me af waarom er ver
van de rest deze toch anders uitziende barak op een heuveltje stond. Ik zag een
piepklein bordje en hoopte dat ik naar
binnen kon …helaas. Het kleine bordje vermeldde dat dit het
ziekenhuis was waar de zwangere vrouwen bevielen van hun baby. En dat was het!!
Mijn gehele tijd in het kamp bleef ik mij afvragen waarom er zoveel wordt
verzwegen, terwijl het zo belangrijk is
dat ook deze verhalen de rest van de wereld bereiken. Op die vraag heb ik nog
steeds geen antwoord gevonden.
De houten barak waar alle gevangen vrouwen bevielen van hun
Baby staat ver van de “leef”barakken af. Tot in 1943 werd de pasgeboren baby
verzopen in een emmer water en aan de ratten gevoerd bij de vuilnis. Dit werd
gedaan door een Duitse vroedvrouw, die in het kamp zat vanwege kindermoord, en
haar assistent. Tenslotte wilde Hitler niet dat er nog meer niet-arische
kinderen op de wereld kwamen. Als de pasbevallen vrouwen nog konden werken,
mochten ze terug naar de barak anders linearecta naar de gaskamer. De ratten
die zich te goed deden aan de baby’s waren soms net zo groot als katten.
Op 17 april 1943 komt Stanislawa Leszcynska (Pools) in het
strafkamp van Auschwitsz terecht en door het meesmokkelen van haar
vroedvrouwdiploma in een tube tandpasta, kan zij door een vrijgekomen plek aan
het werk in de barak. Onder haar begeleiding komen meer dan 3000 baby’s ter
wereld en worden er door zuster Klara en zuster Phani (de officiele
vroedvrouwen van het kamp) 1500 baby”s vermoord, verzopen of met een injectie pethal. Er
sterven nog eens 1500 baby’s door de kou en gebrek aan eten. De baby’s met
blauwe ogen worden onder gebracht in Duitse gezinnen om “Duits”te worden.
Slechts 30 baby’s weten het kamp te overleven en bij hun moeders te blijven.
Stanislawa Leszcynska vecht voor de moeders en hun pasgeboren
baby’s en helpt hen hun baby te verstoppen als dit kon. De orders van dokter
Megele waren de baby’s direct na de geboorte te doden, maar ze had Megele
geweigerd zijn order uit te voeren en had zich beroep op de Eed van
Hippociates. Maar Stanislawa Leszcynska had niet altijd dienst en in het
ziekenhuis ontbreekt het aan van alles. Er zijn geen ontsmettingsmiddelen, geen
doeken om de baby’s in te wikkelen en op wat aspirine na is er geen medicatie.
Ze moet met een schaar en een emmer met koud water, waar ze 20 minuten voor
moet lopen, de bevallingen uitvoeren. Het kamp zit vol met ongedierte en door gebrek
aan hygiëne zijn er veel infectie ziektes. Wonder boven wonder overleven alle
moeders en baby’s dit.
“In de duisternis van het kamp koos
zij voor licht van het leven”
En waren er
vele keuzes te maken in het kamp, terwijl het eigenlijk geen keuze was.
Pasgeboren
baby’s werden door medegevangene vermoord om de moeder te behoeden voor de
gaskamers, een zoon moet kiezen tussen eten of het leven van zijn vader, een
moeder moet kiezen welk kind mag blijven leven, een moeder moet kiezen tussen
het afstaan van haar kind of meegaan
naar de gaskamers, een man kiest voor een rustige weg naar de gaskamers boven
een mishandeling met de dood tot gevolg, een gevangene moet kiezen tussen
smerig en weinig eten of hygiëne, een gevangene moet kiezen tussen het werken
in het Sonderkommando dat de gaskamers en crematoria bemande of de directe
dood. Kortom, de gevangenen moesten kiezen tussen de ene vorm van onwaardig
leven en de andere vorm van onwaardig leven.
Before you jugde me
Make sure you’re perfect
Na het houten ziekenhuis van de buitenkant te hebben bekeken en niks van
de binnenkant te hebben kunnen ontdekken, besloten we aan ons laatste gedeelte te beginnen …het mannenkamp.
Het mannenkamp ligt tegenover het vrouwenkamp en is gescheiden door de
spoorlijn en een weg.
Er staan nog een aantal houten barakken en voor de rest
zijn het stenen ruïnes . Desalniettemin maakt de grootsheid van het terrein, de
ijzige stilte en de treurigheid die het uitstraalt wel iets in je los. Het is
geen plek waar je gezellig een nachtje wilt slapen.
Helaas is er maar 1 houten barak opengesteld voor publiek.
Het is moeilijk voor te stellen hoe het leven was voor de gevangenen in deze
barakken, want ze zijn gestript tot minimum en beeldvorming kun je alleen
krijgen door een foto die er staat en de gids die het voor je invult. Ontbeerlijk
moet het zijn geweest als een stuk vee in een koude stal, in de winter
steenkoud en in de zomer snikheet. Je aan niemand hechten, want elke avond kon
je een andere medebewoner hebben en was de ander verdwenen zonder dat je daar
afscheid van had kunnen nemen. Geen tijd om ergens om te rouwen, maar gewoonweg
elke dag overleven..voor wat?
Omdat het
hoofdkamp uit zijn voegen barst, wordt Birkenau in gebruik genomen voordat de
noodzakelijke basisvoorzieningen klaar zijn. De gemetselde barakken verrijzen
zonder fundering op de moerassige grond. De vloer bestaat uit aangestampte
aarde die als je erover loopt in een modderpoel verandert. In de stapelbedden slapen
de gevangenen op vochtig stro. Op een “slaapetage” delen soms 8 mensen de brits.
Om sneller te gaan kiest Höss voor
houten prefabstallen. De stallen zijn normaal bestemd voor 52 paarden, met
enkele kleine aanpassingen worden het houten slaapbarakken voor 1000
gevangenen. Het enige verwarmingssysteem bestaat uit rookafvoerkanalen die door
het midden van de barakken lopen.
Het
mannenkamp hebben we vrij snel bekeken, want veel is er niet te zien. En
eigenlijk waren we ook wel een beetje murf na een dag vol Auschwitz impressies.
Tijd om met de pendelbus naar de auto te gaan en terug naar ons hotel die 5
minuten van het kamp aflag. Tijd voor elkaar om onder het genot van wat warms
en lekkers de indrukken te bespreken en een plekje te geven. En op zo’n moment voel
je je heel rijk met je gezin om je heen en de liefde voor elkaar…..Leven
in vrijheid!
Glimlach
Ik
vond een glimlach
op
de straat
en
nam
die mee
naar
binnen
was
zo verrast
hoe
leuk dat staat
ging
er
gelijk
van
glimmen
Love
Danielle
** En zo kwam er een einde aan de serie van Auschwitz.
Sommige vonden het te heftig om te lezen en anderen vonden het heel
interessant. Dat is de vrijheid van dit blog..doe ermee wat je wilt.
De volgende serie die er zal verschijnen op dit blog is
over mijn reis door China. Ik hoop over enkele weken de eerste blog te kunnen
plaatsen en jullie kennis te laten maken met de fascinerende cultuur en de
mooie kleuren die je netvlies bereiken als je rondreist in China.
Klik op de foto als je hem beter wilt bekijken!
Ben je na het lezen van mijn blog geïnteresseerd geraakt in het museum, bezoek de website: http://auschwitz.org/en/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten