A sparkle of Dani's world

My name is Lola…

Het gaat er niet om wat een ander van mij zou kunnen denken,

Het gaat erom hoe ik over mezelf denk….

En met deze woorden begin ik lekker mijn blog…

Het incident met de meneer, waar ik over geschreven heb, heeft toch wel veel effect op mij gehad en ik ben heel onzeker geworden. Maar ik heb twee geweldige bazen die mij motiveren om door te gaan en niet op te geven. “Kop op”, zeggen ze, “schouders eronder en neus in de wind”. Dus ik ga er weer voor, maar sommige dingen vind ik nog wel moeilijk”…maar tja je kunt ook niet alles in een keer. Vertrouwen terugvinden kost nou eenmaal tijd.

Ga weg ..mijn koekje!!! En laat me met rust, want ik lig net lekker!!

Tegenwoordig zit ik veel op de fiets …ehhh ik ren en mijn baas fietst…hele stukken.

Zo ook vorige week, waarin ik de dag al goed begon om mijn hondenpoot 100% in haar theekopje te zetten. Oepsie!! Vlak voordat we weggingen, wilde mijn baas nog even een kopje thee drinken. Nou zijn dat geen kopjes, maar soepkommen. Dacht ze even rustig op de bank te zitten met haar “kopje” thee sprong daar een zwart gevaarte de bank op om naast haar te komen zitten. Maar hoe ik het deed deed ik het, ik sprong met mijn poot recht in haar theekop.

Je snapt, het werd een groot waterballet en ik een nat poot….gelukkig heeft mijn baas gevoel voor humor en kon ze erom lachen.

Dus we zaten eerder op de fiets dan ik had gedacht, want van thee drinken was geen sprake meer. Deze tactiek moet ik onthouden!!

Zoals jullie weten wordt het steeds kouder hier in Nederland en als je baas geen handschoenen aanheeft levert dat behoorlijk wat gemopper op. Maar daar trek ik me niks van aan en ik draaf rustig verder naast het stalenros (ofwel de fiets). Tijdens mijn work-out rook ik een muis, ik maakte een sidekick en ging volop in de remmen. Het stalenros kwam met een ruk tot stilstand en ik zag mijn kans schoon om volop op het muizenhol te springen…..YES graven maar. Van een linkse draai naar een rechtse draai en in mijn enthousiasme was ik vergeten dat de waterkant een stijle afgrond had. Je snapt het al ik lanceerde naar beneden. Ik spartelde en zag het koude water steeds dichter bij mijn edele billen komen…..”Oh neeeeeeeeeeee”, dacht ik “geen bevroren billen”. Op zo’n moment ben je blij met een halsband om je hals en een sterke baas. OEFfffff, na een worsteling en een gevecht om het stalenros ook nog overeind te houden, redde zij mijn edele billen van een zeeeer koud bad.

Nou , dat muizenhol kon me wat.. ik wilde verder…..dus kwam het stalenros weer in beweging en ik kon mijn energie weer kwijt. Totdat mijn baas een mooi plaatje spotte in het weiland. Hoog groen gras met twee witte zwanen. We stopten en ik ging netjes zitten. Mijn baas pakte haar mobile om een foto te kunnen maken en op dat moment bedacht ik dat het misschien leuk was als de ganzen wat in beweging kwamen….tja achteraf niet zo’n goede beslissing.

Het was dat er een sloot met koud water tussen zat, want die wapperende vleugels van die ganzen intrigeerden mij alleen nog maar meer. Mijn naam werd luid geroepen in combinatie met een flinke ruk aan de riem…..moet dat nou denk ik dan. Ik zorg alleen maar een beetje voor beweging in het fotoplaatje!! Wederom lukte het mijn baas om zowel het stalenros en mij in bedwang te houden, maar een degelijke foto kwam er niet van. Dus hop weer verder en verder ga ik zeker als ik een vrachtwagen voor me zie…die wil ik inhalen……maar dat lukt me niet. Hebben jullie dat probleem nou ook?

Ehhh, nee ik heb dat kussen echt niet gesloopt...ik ben onschuldig...het was de kerstman die kerstdecoratie zocht!

Het fietsen is leuk en ik vind al die geluiden van langs racende auto’s steeds minder eng. Honden die in hun eigen tuin staan te schreeuwen naar mij interesseren me niet en ik kan ook niet terug schreeuwen, want het stalenros blijft maar doorgaan. Het stalenros zit ook altijd in de weg als ik aan de andere kant van de weg iets interessants zie…Kan iemand mij uitleggen hoe ik dat stalenros kan ontwijken?

Hoe hard ik ook ren of naar voor of achteren spring, het stalenros zit altijd in de weg of ik krijg een ruk aan de riem die om mijn nek zit.

Maar samen sparren met het stalenros vind ik geweldig, we maken veel mee en allebei vinden we die hagelbuien op ons hoofd niet fijn…maar voor de rest hoofd op en wind in de neus!