Nicolaas de Rie ofwel Co

Hoe ging dat vroeger opa?

Vroeger was alles anders.

Vroeger keek ik uit het raam en dacht aan later.

Nu kijk ik uit het raam en denk aan vroeger……

Nicolaas de Rie (10-11-1935).

Voor het vak Maatschappijleer moest mijn zoon  een interview houden met een persoon die ouder was dan 65 jaar. Hij dacht meteen aan zijn opa, maar ook aan de mogelijkheid om hem nog wat beter te leren kennen. Hij mocht hem nu vragen stellen die hij anders misschien niet zo gauw zou stellen: “hoe ging dat vroeger opa?”.

Het was intrigerend om ze samen te zien ( de jongere en oudere generatie), want sommige vragen waren toch best wel eng of gênant om te stellen. Het werd een prachtig interview die beloond werd met een 10 door zijn docent.

Het interview is afgenomen aan de hand van een aantal voorafgestelde vragen vanuit het vak Maatschappijleer en ik vind het ook een mooie leidraad om aan vast te houden in dit blog.

Omdat het zo’n mooi verhaal is en ik me realiseerde hoeveel er veranderd is met vroeger en nu, hoe snel het allemaal gegaan/veranderd is. Dat jong en oud best heel veel lol en interesse in elkaar kunnen hebben, wil ik dit verhaal met jullie delen. Ook ik realiseerde mij hoeveel er veranderd is sinds ik geboren ben en waar mijn zoon geen weet van heeft. De grachten die zijn drooggelegd in de stad waar ik woon, de manier van lesgeven op school en wat je deed in je vrije tijd. De normen en waarden die soms zijn gebleven en soms behoorlijk zijn veranderd.

En toch moet ik zijn moeder zijn en de brug slaan tussen de generaties waarin we elkaar begrijpen en respect voor elkaar hebben.

Het is niet altijd even makkelijk om omringt te zijn met pubers, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik nog elke dag van ze geniet. Maar even zonder gekheid…..door dit verhaal realiseerde ik mij hoe snel de maatschappij veranderd is de afgelopen jaren. Ik denk dat het belangrijk is om met je tijd mee te gaan, open te stellen voor nieuwe dingen, nieuwsgierig te zijn naar wat de jeugd vandaag de dag bezighoudt, maar ook dat stukje nostalgie vast te houden vanwege de waardevolle herinneringen die het ons biedt. Geef ook die nostalgie door aan de jeugd, want vroeger was niet altijd zo slecht.

Neem mee wat je waardevol vindt en laat los waar je niks mee kan.

School, werk en zakgeld.

Mijn vader heet Nicolaas Wilhelmus de Rie, maar ze noemen hem Co. Waarom? Er was al een Nicolaas in de familie en dan werd het zo verwarrend. Hij is geboren op 10-11-1935 te Z.O.Beemster. In 1951 was hij 16 jaar, een jaar ouder dan mijn zoon nu.

Mijn vaders lagere school; Jozefschool.

Vroeger was er geen peuterspeelzaal en kleuterschool in zijn dorp en was je gewoon thuis bij je moeder. Wat hij de gehele dag deed, weet mijn vader niet meer precies. Hij zal wel buiten hebben gespeeld met zijn vrienden of zijn moeder het bloed onder de nagels vandaan hebben gehaald J.

Toen hij 6 jaar was, mocht hij naar de 1^e klas van de Jozefschool in Purmerend. Dit was een Rooms-katholieke jongens school, want meisjes en jongens gingen in die tijd nog naar aparte scholen. De meisjes kregen les van de nonnen, maar hij had meesters en een enkele juf. Dit was wel uitzonderlijk voor die tijd dat een vrouw aan jongens les gaf.  Het grappige is dat mijn zus en ik ook naar deze school zijn geweest. Echter begon mijn zus nog op de Catharinaschool (meisjesschool) waar je les kreeg van de nonnen. Dit was mij gelukkig gespaard gebleven. Bij ons op school kreeg je alleen bijles door de nonnen en daar hoefde ik gelukkig niet heen. Ik begreep van mijn klasgenoten dat ze niet zo aardig waren.

Mijn vader ging tot zijn 12^e jaar naar deze school, maar in de WOII is zijn school in beslag genomen door de Duitsers. Ze konden toen ruim een jaar lang niet naar school en naar de meisjesschool was geen optie. Dat mocht niet! Dus was je thuis en mistte je alle lesstof, die je later nooit meer aangeboden kreeg.

De oorlog heeft een diepe indruk op mijn vader gemaakt, de armoede, de angst, maar ook dat de Duitsers achter hun huis een hoofdkwartier hadden gevestigd. Een nare tijd waar hij het liever niet over wil hebben. Oorlogen laten diepe wonden en littekens achter bij mensen of het oorlog van nu of vroeger is. Mijn vader heeft nog steeds nachtmerries van die tijd, waarin hij schreeuwend wakker word. Waarover hij droomt, wilt hij nooit vertellen. 

Vroeger werd er niet gesproken over emoties en waar je behoefte aan had. Een tegenstelling waarin we nu leven waar we over alles moeten praten …soms eindeloos lang. Zou een middenweg soms niet meer effectief zijn, want soms zijn dingen zo en gaat het leven verder.  Ontken je emoties niet, geef het een plekje, maar wees soms ook nuchter en probeer het beste te maken van het leven. 

Geniet! In plaats van somberheid.

  Bevrijdingsdag in het dorp van mijn vader.

V.l.n.r.: Klassenfoto 1948, Verkenners 1951, ambachtsschool 1950.

Na de lagere school ging mijn vader naar de Ambachtsschool in Edam. Elke dag op zijn fiets langs de open velden door wind, regen en zon.  Hij vond het daar niks aan en had geen interesse in het vak elektricien. Hij leerde ook nog wat met hout, maar ook dat vond hij niet leuk. 

Het interesseerde hem niet, maar vroeger werd er niet gevraagd door je ouders wat jij leuk vond om later te worden…het werd voor je bepaald. Er moest brood op de plank komen en dus werd een vak gekozen dat daarvoor kon zorgen.

Vroeger was er geen ruimte zoals nu om te doen wat je zelf wilde. Er waren geen open dagen van scholen en een breed aanbod. Dus als je bijvoorbeeld dyslectisch bent als mijn vader was school geen pretje en ging je liever werken. Geen ruimte voor verdere ontwikkeling en ondersteuning…..real life begon dan gewoon al heel jong. Een andere tijd, waar we nu onze les van hebben getrokken. Ook al moet ik bekennen dat t.a.v. handicaps als dyslectie en passend onderwijs zaken nog echt in de kinderschoenen staan. Hopelijk kunnen we daarover 10 jaar een positiever antwoord op geven. Maar ook als ik naar mijn eigen schoolcarrière kijk waren het mijn ouders die de schoolkeuze bepaalde en open dagen kan ik mij al helemaal niet herinneren. Jij wel?

Je ging naar een bepaalde school, omdat hij katholiek was en niet omdat jij daar graag heen wilde. En ik….ik ging gewoon braaf naar de school van mijn ouders keuze. Toch heb ik mijn HBO zelf gekozen en daar veel plezier aan beleefd. Zo zie je maar nog niet zo heel lang geleden lagen de kaarten nog echt wel anders op de tafel.

Zelf ben ik blij dat we in een tijd leven dat ik mijn kinderen de vrijheid kan geven wel te kiezen voor hun droom. Gelukkig zijn er ook veel meer mogelijkheden qua opleidingen dan vroeger, maar toch…de tijdsgeest is anders.

Ik denk dat het kinderen veel gelukkiger maakt als ze iets doen waar ze blij van worden en interesse in hebben. En soms is school niet leuk en moet je dingen doen die in het puberbrein nergens opslaat. Dat is dan maar zo net als het leven zelf. Maar grijp je kans om een opleiding te volgen, want dat is zo belangrijk voor je toekomst en je eigen ontwikkeling. Echter houdt het ontwikkelen van jezelf nooit op en kun je op latere leeftijd altijd nog een opleiding of cursus volgen. Ieder ontwikkelt zich zoals dat bij hem/haar past. De één is goed met zijn handen en de ander met zijn “koppie”. Heb respect voor een ieder en profiteer van ieders talent en kundigheid.

Mijn vader verliet de school na twee jaar….tegenwoordig noemen ze dat drop-out. Hij was toen 14 jaar en moest aan het werk. Dat was toen heel normaal en dat mocht ook van de regering. Helaas zijn er nog steeds kinderen die tussen wal en schip vallen en dat is doodzonde van hun talent. Wat ik helaas nog steeds vaak zie is dat scholen niet zo snel zijn meegegaan met de snelle veranderingen in onze maatschappij en het veranderde puberbrein dat hiermee gepaard gaat. Kinderen van nu zijn geen kinderen van vroeger. Ze denken, ze leren en ze doen anders. Dat is ok! Vroeger is nu niet meer. Daarnaast wordt er ook erg veel van een docent verlangd waar hij niet voor geleerd heeft en daarom zo het fijn zijn als scholen meer multidisciplinair gingen samenwerken in plaats van de “speciale taken” onder te verdelen in hun eigen team. Ieder zijn eigen vak gebied en kennis/ervaring. Een discipline van buitenaf toelaten in je school, betekent niet dat je faalt maar dat je groeit en open staat voor verandering. JUST SAYING! Laat de docent de docent weer zijn en doen waar hij goed in is.

WOII, vliegtuigen die over zijn dorp vlogen. 

Mijn vader heeft ook nog op een kostschool gezeten toen hij 10 jaar was. Thuis had hij het niet naar zijn zin en was daar erg ongelukkig. Op een dag is hij op de achterkant van een vrachtwagen gesprongen om zo weg te kunnen lopen van zijn thuis. Hij wilde daar nooit meer naar terug. Hij was toen 10 jaar oud.

Onderweg werd hij toch bang, want de vrachtwagen reed hard en hij kende omgeving niet. Hij heeft zich toen losgelaten, zijn klompen schaafden stuk over de straat en hij belande aan de zijkant van de weg. Buurtbewoners hebben toen de politie gealarmeerd en die hebben mijn vader teruggebracht naar zijn ouders. Mijn vader kan alleen de angst herinneringen over hoe boos zijn moeder was over zijn stuk geschaafde klompen. 

Een andere tijd of was het het gezin?, maar ik zou zo blij zijn als mijn kind weer heelhuids thuis kwam en geïnteresseerd zijn waarom hij niet meer thuis wilde zijn. Dit verhaal heeft zelfs de kranten gehaald. Mijn ouders zeggen het krantenknipsel nog te hebben.

Door dit incident besloten zijn ouders dat hij onhandelbaar was en stopten hem op de kostschool in Edam. Hij is het enigste kind uit hun gezin die daar heen is gestuurd. Er werd niet gesproken in het gezin waarom hij daarheen moest en ze vroegen ook niet aan hem waarom hij was weggelopen. Ook zijn broers en zussen weten niet precies waarom hij naar kostschool moest. Hij was onhandelbaar was er gezegd en vragen stelde je niet in die tijd. 

 Markt in Purmerend, de gedempte singel en de breedstraat.

Mijn vader vond het niks op de kostschool  in Edam en ’s nachts ontsnapte hij vaak om weer naar huis te lopen. Als hij dan aankwam bij zijn huis in de Z.O.Beemster ’s, ochtends vroeg, gooide hij een steentje tegen zijn broers raam en die deed dan open. Hij klom via de regenpijp naar binnen en kroop in bed. Het bed deelde hij met nog 2 van zijn broers. Zijn zussen sliepen ook met zijn drieën in een twijfelaar. Dit was heel normaal, want je had geen eigen kamer of bed in die tijd. Vele huizen hadden niet veel slaapkamers en dus deelde je die met je broers of zussen. Meisjes en jongens was strikt gescheiden.

’s Ochtends vond mijn opa’s vader hem dan in bed en dan bracht hij hem weer terug naar de kostschool, nadat hij eerst heel boos was geworden op mijn vader. Hij vroeg hem nooit waarom hij weer terug naar huis was gekomen. Na 3 maanden hebben ze mijn vader niet meer teruggebracht naar de kostschool en waarom? Dat weet hij niet. Ik moest wel lachen toen ik dit verhaal hoorde van mijn vader die de wanhoop van zijn ouders was, maar bleef vechten voor wat hij wilde. Zo zie je maar weer ook in die tijd was er een soap….ook al werd die vanwege sociale controle, die heel sterk was in die tijd, natuurlijk verborgen gehouden voor de buitenwereld. En misschien was het wel normaal, want in veel gezinnen ging het er zo aan toe. Mijn vader was niet de enige op kostschool.

Dit is de fabriek waar mijn vader op zijn 14^e jaar begon met werken.

De supermarktketen Spar waar mijn vader voor werkte.

Toen mijn opa 14 jaar was, begon hij met werken bij de fabriek Hollandia in Purmerend. Hij moest daar melkmonsters nemen en later mocht hij werken op het laboratorium. Dit vond hij leuker werk. Na er  2 jaar te hebben  gewerkt , werd hij op zijn 16^e jaar  bijrijder op een vrachtwagen van de SPAR. Een winkelketen die wij nog steeds kennen.

Nadat hij op zijn 18^e jaar zijn rijbewijs had gehaald, werd hij chauffeur en reed nog 4 jaar voor dit bedrijf. 
Ondanks dat zijn eigen vader een touringcars bedrijf “Go de Rie Cars” bezat, ging hij voor Valk in Hoorn werken. Zijn vader vond dat hij eerst maar bij een ander moest gaan werken en deed alleen een beroep op hem als  er tekort personeel was of heel erg druk.

 De straat waar mijn vaders huis vlakbij stond.

Mijn vaders vader was dit touringcars bedrijf voor de oorlog gestart, maar in WOII namen de Duitsers zijn bussen in beslag. Hij had nog een bus kunnen verstoppen onder het stro bij een boer.

Zo kon hij na de oorlog zijn bedrijf weer opstarten met die ene bus.

Wat een ondernemersgeest en doorzettingsvermogen!

Go de rie Car; het bedrijf van mijn vaders vader. In het midden staat zijn vader.

Toen mijn vader begon met werken, waren de lonen veel lager dan nu. Wat hij precies verdiende wist hij niet, want hij moest al zijn geld inleveren bij zijn moeder. Je kreeg je geld nog in een loonzakje, contant. Later bleek, toen hij ging trouwen, dat zijn moeder al zijn loon altijd op een spaarbankboekje had gezet. Zelf kreeg hij 2 gulden per week en daar mocht hij mee doen wat hij wilde. Hij kocht er shag van en later ook wel een biertje.

Toen hij ouder was besteedde hij het geld ook op de kermis en op zijn 16e jaar kocht hij een bromfiets. Hiervoor had hij gespaard van zijn 2 gulden per week.  Wat een tijd!! Zo simpel en tevreden met weinig. Misschien is het probleem van vandaag de dag wel dat we zoveel keuzes hebben en krijgen, schulden en creditcards normaal zijn en zo weinig kunnen genieten van wat we hebben?! Het is nooit genoeg. Toch zie je steeds meer een tegenbewegiing ontstaan in onze maatschappij tegen verspilling en ontvredenheid. Dat is iets wat ik erg aanmoedig…en ook dat we wat liever voor elkaar moeten zijn en de ander wat gunnen.

Het boemeltje dat in Purmerend reed en waar het liedje overgaat dat we allemaal leerden op de lagere school.

Vanaf zijn 14e jaar rookte en dronk mijn vader. Hij vertelde dat dat heel normaal was en het ook mocht van zijn ouders. Je dronk en rookte om mee te doen/erbij te horen. Sigaretten stonden ook altijd op tafel en iedereen rookte en dronk in zijn omgeving. Het was heel normaal. Er werd niet over gesproken dat het slecht voor je was, je nog te jong was en er was ook geen wet die het verbood volgens mijn vader. Hij ging ook al uit vanaf zijn 14^e jaar en kon in elke kroeg komen die hij maar wilde. Zijn ouders vonden het goed dat hij uitging op woensdag en in het weekend. Tot zijn 16^e jaar moest hij om 12 uur ’s nachts thuis zijn en op zijn 18^e jaar was dat wat later.

Het treinstation, de Bierkade en de Kaasmarkt zoals ik hem herinner...vroeger toen ik klein was :) 

 In het volgende blog ga ik verder met het verhaal over mijn vader. “Hoe was dat vroeger opa?” Komen er bij  jou als lezer ook herinneringen naar boven of verwonder je je over zaken? Laat het me weten! Of praat erover met elkaar.

Voor nu wens ik jullie een hele fijne jaarwisseling en tot in 2018…dan lees je het blog toch ook nog?!! Dat zou ik top vinden.

Niet gehuilde tranen vermoeien…niet geuite kwaadheid verkrampt…

Tel geen dagen maar zorg dat de dagen tellen…

Je kunt geen dagen aan je leven toevoegen….

Maar wel leven aan je dagen…

Geniet daarom van elke dag…Ook in het jaar 2018!!!!

Love Danielle.

** Klik op de foto om hem beter te kunnen zien.

** Foto’s zijn uit eigen archief, vereniging historisch purmerend (http://www.vereniginghistorischpurmerend.nl/) en internet

My name is Lola…

You don’t always need a plan.

Sometimes you need to breathe, trust,

let go and see what happens!

JA ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan als er opeens zo’n kerstman voor je neus staat.

Ik snap dat jullie mensen Kerstmis heel erg gezellig en leuk vinden, maar al die kerstmannen in huis vind ik nogal stressvol. Ik blaf de longen uit mijn lijf tegen ze, maar ze zeggen niks terug en ze gaan ook niet weg. De hondentrainer Anton vindt dit een goede oefening voor mij, want ik win niks met mijn geblaf. Nou meneer Anton ik zal je eens wat vertellen: “It’s not funny”. 

Ik blaf tegen de ene kerstman en als ik het dan opgeef en me omdraai dan schrik je mij het rambam! Staat er daar nog een….En wat denk je!!! Mijn bazen lachen me gewoon uit en helpen me niet. Ze liggen op de grond te rollen van het lachen..OM MIJ!! Nou hoe erg kan het worden….ik kijk ze angstig aan en vraag om hulp…ze doen niks! Nou ja ze zetten die malle kerstman dan naast me neer en die denkt dan dat hij mijn vriend is. Nou mooi niet! Gelukkig staan die kerstmannen hier niet het hele jaar, want dan was ik weggelopen….

En wat je huisgenoten je wel niet aantrekken onder het mom van het is kerst….kersttruien waar je niet normaal in kan lopen, een roze tutu met een strikje om je nek, een diadeem van een hert…het houdt niet op . En je huisgenoten…die blijven maar roepen dat ik er zo schattig uitzie en lachen zich helemaal blauw hoe ik loop in die outfits. Het moet toch niet gekker worden! En wat kan je eraan doen als hond….helemaal niks. Je moet het maar ondergaan en hopen dat die kerstperiode gauw voorbij is.

Toch wil ik iedereen een FIJNE kerst toewensen en dat het voor iedereen maar een top 2018 mag worden.

Maar ik heb ook mijn momenten dat ik mezelf helemaal blauw lach. Zo ook laatst stond mijn bazin de olie van haar auto te checken en bij te vullen. Ik moest achter het hek blijven, maar toen er een hond langskwam (eigenlijk drie) die ik niet zo aardig vind (hij schreeuwt altijd naar mij) heb ik ook mijn longen uit mijn lijf geschreeuwd. Mijn bazin zei nog dat ik mijn mond moest houden, maar daar had ik lak aan. 

Dus kwam ze de tuin weer in met de lege fles van de motorolie in haar hand. Ze lanceerde die lege fles in de container en kwam op mij af. Oepsie dacht ik wegwezen………ja dan kan ik wel luisteren. Maar wat was er gebeurd in de commotie van hondengeschreeuw, ze had de verkeerde dop in de container gegooid. De dop van haar olietank van de auto lag op de bodem van de container….jaja de containers waren net geleegd de dag ervoor. Dus daar ging ze floep over de rand van de container en graaiend de diepte in. 

En oohhh wat bengelde die beentjes van haar verleidelijk over het randje…..zou ik er spelend in bijten en aan haar broekspijpen gaan hangen?!! Ik heb het maar niet gedaan, want zoveel krediet had ik niet op dat moment. Of had ik het toch moeten doen? Wat vind jij?

Ik hoop dat dit kerstfeest en het nieuwe jaar net zo speciaal en uniek zijn als jij bent.

Ik wens je al het goede voor het nieuwe jaar!

(en stiekem hoop ik dat jullie ook in het nieuwe jaar mijn blog blijven lezen)

Love Danielle en Lola

** Klik op de foto om hem beter te kunnen bekijken.
**Hondentrainer AnTon Smit 06-57760229

China…..

mijn 2^e dag: het beklimmen van de Chinese muur.

Let’s find some beautiful place to get lost

NI HOA

China..het land van de vele mysteries en mooie kleuren.

Steen na steen ontstond de Chinese muur…het is nu één van de zeven wereld wonderen.

6400km lang en daarmee het grootste verdedigingswerk van China. De mmur is 7 tot 8 meter hoog en ongeveer 6,5 meter dik. Ook zijn er meer dan 1300 wachttorens. Hij loopt van de Jiayuguan-pas in de provincie Gansu in het westen tot de Shanhaiguan pas aan de kusten en de Bo-Hai in het oosten…de muur waar vroeger soldaten de wacht hielden en vreemdelingen wegjoegen.

De keizers van de Ming-dynastie realiseerden zich heel erg goed, hoe belangrijk een verdedigingsstructuur was. 200 jaar lang deden ze er alles aan om de muur te bouwen en te versterken. Naast hoge belastingen voor de bevolking, werkten vele slaven, arbeiders, boeren en soldaten met bloed zweet en tranen aan de muur. Als je stierf dan werd je lichaam verwerkt in de muur die op een draak lijkt…
Waakt de “muurdraak” over de zielen van de gestorven mensen? Dat zou een mooie gedachte zijn, maar ik denk dat daarvoor de Chinese cultuur te hard was. Wat denk jij?

Al vroeg waren we op pad (8.00 uur) om de ochtendspits in Beijing te vermijden en de mist te zien optrekken tussen de bergen in het mooie landschap. De bus reed ons naar de toeristische attractie van de Chinese muur en zoals het altijd op toeristische plaatsen is…het was al vroeg druk. Maar het was te doen en zo liepen met onze groep naar de muur…met een keuze in het vooruitzicht. En daar hou ik van!


 De gids vertelde ons dat wij links en rechts de muur konden beklimmen. De ene kant was toeristisch (korte kant) en makkelijk begaanbaar en de andere kant voor de avonturiers (lange kant).  Je snapt welke kant ik op ging J . 


Met mijn maatje de camera om mijn nek besloot ik eerst de avonturiers kant op te gaan en als ik tijd overhad de makkelijke kant te belopen. Een beetje uitdaging en niet teveel massa toerisme trok mij wel aan.

Ik vind het namelijk heerlijk om in mijn eentje op pad te gaan en te kijken welk avontuur me te wachten staat. Ik klom de trappen op naar de avonturiers kant en begon mijn klim. Want een klim was het…soms was je blij dat er relingen aan de zijkant van de muur hingen waar je je letterlijk aan omhoog trok. Echt geen grapje!! Met volle wind in je haar. Enige conditie en goed ter been zijn is wel vereist op deze kant van de muur, maar het neemt niet de aderline en vreugde weg die je ervaart door de muur te bewandelen. Wat een uitzicht naarmate je verder de muur beklimt en blijheid als je de volgende wachttoren weer bereikt hebt. Want oefff mijn hoogtevrees speelde mij enigszins wel parten.Stijl omhoog en stijl omlaag. Ondanks dat ik goede gympen aan had met profiel, hing ik regelmatig bengelend aan de reling. Gelukkig hadden alle mensen, die zo stoer waren dit avontuur aan te gaan, er last van en konden we regelmatig lachen om elkaars bloopers J Het heerlijke vond ik de rust die je op deze muur ervaarde, want dat was wel anders op de toeristische kant.

Regelmatig gingen de gedachten door mijn hoofd hoe het geweest moest zijn voor de soldaten, arbeiders en de slaven die hier zoveel uren hadden doorgebracht. Hoe deden zij dat elke dag met hun korte benen? Waar leefden ze van en hadden ze plezier met elkaar? Ik denk dat het afzien was en een heel eenzaam en koud bestaan, ver van familie en vrienden. Maar staande op de muur met de wind in je haren en een prachtig landschap aan je voeten ervaarde ik oprecht vrijheid…heerlijk!!

Na een tijd de muur beklommen te hebben en eigenlijk tot de conclusie te zijn gekomen dat het er steeds hetzelfde uitzag.  Er geen meerwaarde was om door te lopen als ik ook nog de andere kant van de muur wilde zien, besloot ik om te keren en op zoek te gaan naar de toeristische kant. Eerlijkheidshalve werd deze beslissing ook wel gevoed door mijn hoogtevrees, want de muur en de trappen werden steeds steiler naarmate ik meer verwijderd raakte van de ingang. Ook de terugweg was nog een leuke uitdaging, vooral omdat er af en toe wat regendruppels vielen. En raad eens wat dat deed met de al gladde stenen! Ach soms moet je ook het publiek een beetje entertainen als toerist J

Toch ging mijn adrenaline level weer omhoog toen ik mijn weg begon op de toeristische kant…wat zou die mij te bieden. Ik word altijd heel nieuwsgierig naar wat er gaat komen en wat er op mijn pad zou kunnen kruisen. En natuurlijk hoopte ik om mooie plaatsje te kunnen schieten met mijn camera.

Wat maakte dat de Chinezen de Chinese muur gingen bouwen? 

De Chinezen realiseerden zich dat ze heel kwetsbaar waren in het Noorden, want elke dag was er wel een nomadisch volk dat die grenzen overviel. Het lukte de Chinezen om een handelsakkoord te maken met de Nomaden en toen ging het wel een tijdje goed. Maar tja als er dan weer een nieuwe heerser kwam, begon het gehele spel van onderhandelen weer opnieuw. De Chinezen hadden hier wel genoeg van en in hun ogen hadden ze 4 keuzes die ze door verschillende dynastieën hebben geprobeerd:

·     Het organiseren van campagnes om de nomaden uit de buurt weg te drijven. Deze optie bleek te duur en er zaten veel risico’s aan vast.

·     Het maken van uitkijkposten. Alleen reageerden de uitkijkposten te traag om een goede aanval mogelijk te maken bij een lage grens.

·    Een relatie met ze aangaan. In eerste instantie ging deze optie wel goed, maar de Chinezen vonden zichzelf te goed om een relatie met ze aan te gaan. Ze zagen de nomaden als mensen met een dierenhart, die aan de rand van de wereld woonden…ze hadden geen respect voor ze en keken op hen neer.

·     Een muur bouwen om de nomaden tegen te houden….en dit hebben ze gedaan. Er zijn drie dynastieën die zich hiervoor hebben ingezet, de Qing-, Han- en Ming dynastie.

De Qing dynastie, onderleiding de eerste keizer Qing Shi Huang, verbond de eerste muren met een lengte van 480 meter.

Voor de Han dynastie werd het verbeteren van de muur heel belangrijk. In deze periode werden ze veel aangevallen door de Hunnen. De keizer onderhandelde wel met ze en voerde campagnes tegen hen, maar het was te duur en daarom werd de muur hersteld.  Ze herstelde de muur waar hij beschadigd was  en bouwden stukken muur bij tot in de Gobi woestijn.

De keizer zei dat het nodig was om tot in de Gobi woestijn te bouwen om het groeiende land te beschermen, maar het doel was eigenlijk om de zijde route te beschermen. Dit was namelijk de belangrijkste route om de zijde naar andere delen van de wereld te vervoeren.

Maar in de Ming dynastie werden de meeste muren gebouwd. De meeste muren waar ik over gelopen heb, stammen uit die tijd. Tijdens de Ming dynastie was het verboden om handel te drijven met de “barbaren”, maar zoals er vaak gebeurd was er ontrouw aan de Keizer Ming. Een ontrouwe grensofficier liet het nomadische volk Mantjoes toe en de keizer Ming had geen scheen van kans om ze tegen te houden.

Doordat de bouwtechnische kennis toenam gebruikte elke dynastie andere methoden om de muur verder af te bouwen. In de Qing-dynastie werden eerst de wachttorens gebouwd, welke meestal twee schoten van elkaar waren verwijderd. De werklui vulden de houten frames met aarde welke stevig werd aangestampt. Wanneer het frame werd verwijder bleef een stevige muur over. De technieken van de Han dynastie waren niet veel verbeterd. De muren uit de  Ming dynastie bestonden veelal uit bakstenen. De enorme hoeveelheid bakstenen werden met behulp van stookovens gemaakt en waren even sterk als het hedendaagse metselwerk. Met aarde werden de stenen muren opgevuld welke de meest onmogelijke terreinen doorkruisten, met soms wel een stijgingen van 70%. De muur zou niet hebben bestaan zonder de inzet van miljoenen arbeiders. Daarom is het beter om de bouw van de muur te beschrijven als een verhaal van zweet en vastberadenheid, in plaats van een verhaal over technologie.

Even buiten de Muur werden tevens vuurbakentorens geplaatst. Soldaten die hier de wacht hielden zagen een vijand het eerst. Afhankelijk van de omvang van het vijandelijke leger werden vuren gestookt: 1 vuur voor 100 soldaten, 2 vuren voor meer dan 500 soldaten, 3 vuren voor meer dan 1000 soldaten , 4 vuren voor meer dan 5000 soldaten en 5 vuren voor meer dan 10.000  vijandelijke manschappen. Het vuur werd gemaakt door een mengsel van hout, stro en mest. Toen men het buskruit uitvond, werden ook kanonschoten ter waarschuwing afgevuurd. De muur werd bewaakt door miljoenen mensen vanuit de meer dan 1300 forten en uitkijktorens.

Ook werden de soldaten geholpen met het bestrijden van de vijand door bouwkundige ontdekkingen zoals de steunberen. Deze steunberen waren blokken die met regelmaat boven de muur uitstaken, waar de troepen hun spullen konden opslaan. Ze werden zo ontworpen dat ze werden beschermd wanneer de vijand vanaf beneden pijlen afschoot. Ze waren uitgerust met gaten zodat de bewakers de invallers wel konden beschieten. De wachttorens waren plaatsen waar de soldaten leefden en waar ze hun spullen konden bewaren. De torens lagen altijd in het zicht van een andere toren zodat ze elkaar konden seinen. Boven op de torens stonden kruisbogen, later werden deze dus vervangen door de kleine kanonnen.

Chinese keizers plaatsten hele garnizoen langs de grens. De soldaten dienden in kleine groepjes en leefde en werkten in de wachttorens van de muur. Hun werk bestond voornamelijk uit het in de gaten houden van eventuele invasies. De soldaten waren uitgerust met een harnas en een helm en zware kruisbogen. Elke wachttoren had een vlag of een fakkel waarmee signalen konden worden gegeven wanneer de vijand in zicht was. Sommige grenssoldaten werkten ook als plaatselijke agenten, vooral langs de zijde route. Veel van de garnizoenen waren in staat om zichzelf te onderhouden door de nabij gelegen stukjes grond om te bouwen tot landbouwgrond.


Toch was het leven en werken op de muur geen luxe. Het was koud, saai op de dagen dat er niet veel gebeurde en redelijk eenzaam. Maanden zagen ze hun eigen gezinnen niet en het loon was ook niet altijd hoog, maar het was wel een eer om op de muur te dienen. En klagen deed je niet, want dat zou respectloos zijn naar de keizer toe en had hele grote gevolgen. En die mentaliteit heerst er nog steeds onder de Chinezen. Ze zullen bijna nooit zeggen wat ze werkelijk denken en al helemaal niet over de regering, maar daar in een ander blog meer over.

Mijn avontuur op de toeristische kant van de muur was anders, maar ook weer leuk. Het is een drukte van belang van dartelende mensen, bruispaartjes die een mooie trouwfoto willen hebben, mensen met thermoskannen en lunchtasjes en als blanke buitenlander voer je echt niet de boventoon qua aanwezigheid. De Chinezen zelf bezoeken ook graag de muur en dat ze duwen met hun ellebogen en kwatten op de grond moet je je daarom niet over verbazen of storen. Dat hoort nou eenmaal bij hun cultuur. Het is een levendig, kleurig en enerverend schouwspel op deze kant van de muur, die mij vele mooie plaatjes heeft opgeleverd en mij menigmaal aan het lachen heeft gemaakt. Deze kant van de muur is makkelijker beklimbaar en biedt weer andere elementen qua natuur en architectuur van de muur. Gelukkig had ik nog genoeg tijd om ook dit deel van de muur te bewandelen, want ik had het zeker niet willen missen.

Na een kopje thee of een heerlijk bakje koffie te hebben gedronken bij het plaatselijke restaurant, want dit was ons verzamelpunt, vertrokken we voor de lunch naar een ander restaurant op het terrein. En dat is het heerlijke van KRAS reizen…het wordt allemaal goed geregeld. Na de lunch liepen we terug naar de bus om verder te gaan naar ons volgende avontuur van die dag.

Tot de volgende keer in het vervolg van de serie China: The Ming Tombs ofwel de graven uit de Ming dynastie….. Tot dan!

One who lives, sees much.

One who travels, sees more.

Zajian

Love Danielle

Bronnen: 100 mooiste schatten van China, China door Dr. John Makeham, China door Edward L. Shaughnessy, Hedendaags China door Zhang Yao & Bu Yi en eigen materiaal.

Wil je ook naar China? Kijk op : https://www.kras.nl/

** Klik op de foto om hem beter te kunnen zien.