Zorg dat je te weten komt wat je in je mars hebt.

Genghis Khan was een tentoonstelling die ik bezocht in april 2017 in het Militair museum in Soest. Een prachtige tentoonstelling over een Mongoolse legenda die je meeneemt in zijn wereld en hoe hij is geworden wie hij was. Helaas is de tentoonstelling niet meer te zien in het museum, maar het positieve daarvan is dat ik extra veel fotomateriaal van de tentoonstelling kan laten zien in mijn blog. Hierdoor krijg je een completer beeld van deze legenda.

En mocht je nog iets willen doen in het laatste stukje van de  herfstvakantie, dan is dit museum voor jong en oud een aanrader waar je met gemak zo een dag vertoefd door de mooie tentoonstellingen en de activiteiten die ze organiseren. Kijk op hun site voor meer info: https://www.nmm.nl/

 

Genghis Khan was een tentoonstelling met veel kleur en mooie teksten, waarin ik de vrijheid heb genomen om ze zoveel mogelijk te fotograferen.  Echter zijn de foto’s niet altijd even scherp geworden als ik zo willen, doordat er meer mensen rondlopen op zo’n tentoonstelling. En als jij denkt ik klik, dan denkt diegene naast je ik stoot!! Maar tja het is zoals het is en ik heb mijn best gedaan om er een mooi geheel voor jullie van te maken…

veel plezier met Genghis Khan deel 1!

 

Het was trouwens de eerste tentoonstelling die ik fotografeerde, omdat ik toen met de gedachte rondliep om snel een blog te gaan beginnen.

De geheime geschiedenis van de Mongolen.

De geheime geschiedenis van de Mongolen is het enige nog bestaande verslag van het leven van Genghis Khan en het vroege Mongoolse Rijk dat door de Mongolen zelf geschreven is. Na eeuwen tot de vergetelheid gedoemd te zijn geweest, werd het in de 19^e eeuw herontdekt en in de 19^e en 20^e eeuw vertaald. Niemand weet precies wie het geschreven heeft en wanneer het geschreven is. Men denkt dat het waarschijnlijk dateert van kort na de dood van Genghis en dat de schrijver onderdeel uitmaakte van de clan van de Grote Khan.

De geheime geschiedenis vertelt het verhaal van de Mongolen, van hun legendarische herkomst, via de jeugd en opkomst van Genghis, tot de latere jaren van de heerschappij van Ogodei, de zoon van Genghis. Het is geschreven in een dichterlijke, mythische stijl en bevat zowel verslagen van echte historische gebeurtenissen als symbolische verhalen en legendes.

Dit belangrijke boek geeft inzicht in hoe de Mongolen zichzelf, hun daden en hun erfgoed zagen. Het biedt ook een persoonlijk kijkje in het leven van Genghis Khan en zijn familie, zodat er een mooie tentoonstelling van gemaakt kon worden.

Genghis wereldveroveraar te paard.

Gedurende 162 jaar was er een volk dat landen over de hele wereld angst inboezemde. Van Oost-Azië tot Oost-Europa werd gesproken over een grote bloeddorstige en barbaarse horde. Men beweerde dat ze niet zouden stoppen voordat ze de hele wereld zouden hebben veroverd. 

In de 13^e en 14^e eeuw heerste het Mongoolse Rijk over he grootste deel van Eurazië. Van een bescheiden start als een stel kibbelende stammen op de steppen van Binnen-Azië klommen ze op tot heersers van het grootste aaneengesloten rijk dat de mensheid ooit gekend heeft.

De mysterieuze figuur in het oog van deze storm zou bekend worden onder de naam Genghis Khan. Hoe slaagden hij en zijn nakomelingen er in om dit rijk uit het niets op te bouwen? Waren de Mongolen moordlustige wilden, zoals de geruchten deden vermoeden, of zit er meer achter dit verhaal?

Temüijn 1162-1206.

Het verhaal van de tentoonstelling begint in een van de meest uitdagende omgevingen ter wereld: des teppen van Binnen-Azieë. Het is de 12^e eeuw. Een kleine en zwakke nomadische stam, die we tegenwoordig kennen als de Mongolen, trekt met de wisseling van de seizoenen van de ene naar de andere plek. Ze hoeden hun kuddes en jagen op voedsel in hun dagelijkse strijd om te overleven.

Men denkt dat de Mongolen oorspronkelijk in de bossen leefden en in de 10^e eeuw geleidelijk naar het westen en zuiden trokken voor een nomadisch herdersleven op de graslanden van Oost-Mongolië.

Ruim 850 jaar geleden, rond het jaar 1162, werd in de Borjigid-clan van de Mongoolse stam een baby geboren. Het kind had een bloedstolsel ter grootte van een knokkel in zijn kleine knuist geklemd. Zijn vader en moeder waren benieuwd: was dit bloedstolsel een vreselijk voorteken? Of een voorspelling van een buitengewone toekomst?

Zijn ouders noemden hem Temüjin; hij zou uitgroeien tot de grote Genghis Khan.

Een oorlog tussen iedereen.

Temüjin werd geboren in de Borjigid-clan van de Mongoolse stam. Ten tijde van zijn geboorte heerste er een grote verdeeldheid onder de Mongoolse stam. Er was sprake van een voortdurende staat van oorlog tussen de verschillende groepen en ze voerden een onbestendig bestaan vol onzekerheid en armoede.

De Mongolen waren een van de mindere stammen tussen een groot aantal nomadische groeperingen in het Binnen-Azië van de 12^e eeuw. De meeste stammen hadden veel met elkaar gemeen en deelden eenzelfde manier van leven, cultuur en taal.

Ondanks de overeenkomsten waren de groepen al generaties lang met elkaar in conflict, verstrikt in een wereld van chaos, ordeloosheid en verschuivende bondgenootschappen.

Tijdens Temüjins vroege jaren leek het haast onmogelijk dat al deze groepen ooit in één natie verenigd zouden kunnen zijn.

Onderweg.

Temüjins jonge jaren speelden zich af in een tent, de zogenaamde ger. Gers waren perfect voor het nomadische leven: hun gewelfde ronde vorm bood bescherming tegen de harde wind op de steppen. Ze konden eenvoudig vervoerd worden. Ze konden in minder dan een uur uit elkaar worden gehaald en opgezet. Ze konden ook in hun geheel op een houtenkar worden geladen, die door ossen naar het volgende kamp getrokken werd.

De mongolen bouwden deze reizende huizen van hout en vilt gemaakte van schapenwol. Ze verzamelden alle materialen uit hun omgeving en maakten alle onderdelen van het huis helemaal zelf. Binnen waren de gers eenvoudig maar gezellig. Er stonden meestal houten bedden, kasten en tafels. Er zat een gat in het dak boven een centrale haard, waarop gekookt werd. In de winter konden aan de buitenkant extra dierenhuiden worden aangebracht zodat het binnen warmer werd. In de zomer konden de huiden en het viltdoek in hun geheel worden verwijderd, waardoor een lichte en luchtige leefruimte ontstond.

 

9 jaar oud.

Temujn, zijn moeder, broers en zussen werden door Yesugei’s clan aan hun lot overgelaten. De familie leefde verder als eenzame verschoppelingen en moesten het zelf zien te rooien. Temujn bracht de rest van zijn jeugd geïsoleerd en in armoede door. Deze traumatische ervaring vormde in hoge mate zijn karakter en kijk op het leven.

Houten roeremmer. Links in foto

Deze houten emmer is gemaakt om yoghurt in door te roeren. Zuivelproducten zoals melk, yoghurt en kaas vormen nog steeds een belangrijk bestanddeel van de nationale keuken van Mongoleë en Binnen-Mongolië.

Melkemmers. Rechts in foto.

Melkemmers waren belangrijke huishoudelijke voorwerpen. Ze werden gebruikt om melk en zuivelproducten zoals de alchoholhoudende airag in te vervoeren. Airag werd gewoonlijk gemaakt van gefermenteerde melk van andere dieren, zoals schapen en geiten. Het drankje was enorm populair bij de Mongolen. Dronkenschap was iets om trots op te zijn en werd in verband gebracht met mannelijkheid.

Uit schaapshoorn gesneden lepel met lang handvat. (1644-1911, Qing-dysnastie) Voor in de foto.

Deze sierlijke lepel werd gebruikt voor het scheppen van melk.De Mongolen maakten voorwerpen voor dagelijks gebruik van de natuurlijke materialen uit de omgeving. Van hout, been en hoorn werden allerlei voorwerpen vervaardigd, van gebruiksvoorwerpen tot wapens. Dierenhuiden werden gelooid, pelzen werden gedroogd en van wol werd vilt gemaakt voor onder meer zadels, kleding en gers.

1.    Set diergeneeskundige instrumenten in beschilderde houten doos.

In de 12^e eeuw besteedden de Mongolen veel zorg aan hun paarden. In extreme omstandigheden, als de Mongolen geen eten meer hadden, sneden de ruiters een ader in de nek van hun paard open om hun bloed te drinken. Dit werd alleen gedaan in zeer kritieke situaties en na deze vloeibare lunch hechtten ze de wond altijd weer zorgvuldig dicht. Ook nu nog zijn paarden belangrijk voor Mongolen. Deze prachtige set bestaat uit 34 diergeneeskundige instrumenten, waaronder een aderlatingsinstrument, een chirurgisch mes en een tang.

2.    Brandijzers voor paarden.

Brandijzers werden door nomadische volken gebruikt om paarden te brandmerken, zodat duidelijk was van wie elk paard was. De brandmerken van de Mongolen hadden vele verschillende ontwerpen, gebaseerd op hun rijke erfenis. Ook moderne brandmerken hebben verschillende ontwerpen, zoals platen, dieren, de zon, de maan, religieuze symbolen of tekst.

3.    Versierd zadel van hout, leer en ijzer.

Mongoolse zadels waren diep, met een hoge voor- en achterkant. Tijdens lange ritten werd vaak een dik stuk vilt als kussen aangebracht. Door de vorm van het zadel konden ruiters zich in volle galop omdraaien en hun pijlen afschieten. De korte stijgbeugels zorgden voor stabiliteit, hierdoor konden de Mongolen paardrijden zonder teugels.

4.    Leren zweep met houten handvat en zweepstok.

Zwepen en zweepstokken werden gebruikt om paarden te trainen en in bedwang te houden. Mongolen trainden paarden al vanaf dat de dieren jong waren. Ze leerden ze om tijdens gevechten inzetbaar te zijn, hoe ze moesten rennen en draaien, hoe ze op commando’s moesten reageren en hoe ze met mensen moesten omgaan.

 

 Soon: Deel 2 van Genghis Khan.

Lach er vaker op los in je eentje en giechel eens vaker in het gezelschap van anderen.

Love Danielle

** Klik op de foto om hem te vergroten.

** Teksten afkomstig uit de tentoonstelling Genghis Khan.

BLOG PERIKELEN.

Reis in je hoofd ver van hier en richt je op je bestemming.

Ik was al drie dagen bezig met mijn blog over Ghenghnis Khan, er zitten al vele uren in en toch dacht ik gisteren ik ga dit niet posten op mijn blog. Soms vind ik het nog zo moeilijk wat ik in mijn hoofd heb te weergeven op mijn computerscherm. Na een interne worsteling dacht ik: “ik ga niet iets posten waar ik niet achter sta, omdat je dan toch maar wat op je blog hebt staan”.  Dus ga ik opnieuw achter het computerscherm , bewerk de foto’s weer opnieuw, nieuwe keuzes en beslissingen over wat ik wel en niet gebruik, schrijf de teksten opnieuw en dan hoop ik dat ik iets creëer waar ik wel achtersta. Dus nog even geduld J!

Tja ook dit zijn de perikelen van het schrijven van een blog. Het is een creatief proces dat vele uren in beslag neemt. Je gaat naar een tentoonstelling, bedenkt wat voor de lezer interessant kan zijn, verzameld materialen en informatie  en verwerkt dat thuis in een blog ( of later), nadat je gebrainstormd hebt hoe je het op je beeldscherm graag wil laten zien aan de lezer. Je komt regelmatig je frustratie tegen, omdat die computer niet doet wat jij graag wilt of je hebt nog niet de kennis van de bewerkingsprogramma’s of welk programma er op de markt is om het plaatje weer te geven dat jij in je hoofd hebt zitten. En dan is de enige oplossing..Geduld.

Reis in je hoofd ver van hier en richt je op je bestemming denk ik dan op zo’n dip-moment. Vaak makkelijk gezegd dan gedaan, maar we houden moed.

Het is leuk om te zien dat het blog zich gestaag verder ontwikkeld en zich over de gehele wereld verspreid. Ik heb een facebook pagina en instagram opgezet onder de naam Danielle de Rie en zo moet ik mijn weg in social media land vinden. Het leuke aan social media is dat je ook weer mensen op je pad krijgt die je al een tijd niet had gezien of nieuwe mensen waar je kennis meemaakt. Kortom heel inspirerend en leuk om te zien waar iedereen mee bezig is.

Het allergrootste probleem waar ik tegenaan loop is TIJD. Die heb ik altijd tekort, maar daar ben ik ook vast niet de enigste in. Grenzen aangeven en ze bewaken is nou eenmaal niet mijn sterkste kant en ook mijn gezin is belangrijk voor mij. Maar ook dit zal zich in de loop van de tijd oplossen en zal ik beter worden in mijn prioriteiten te stellen en timemanagement.

Ook onze lieve hond Lola, die jullie allen kennen van MY name is Lola.., werkt onderwijl hard aan haar issues. Zoals velen van jullie weten hebben wij haar uit het asiel geadopteerd en had ze op z’n zachts gezegd niet zo’n leuke start in het leven. Het hebben van een Dobermann-uiterlijk brengt ook nogal wat vooroordelen met zich mee. En samen met je honden-puberteit, je weg vinden in deze wereld en je rangorde leren kennen, hebben we samen onze handen eraan vol ( en soms ook niet J). Toch zou ik haar voor geen goud willen missen met hoe geweldig ze is voor ons als gezin…nu nog voor de buitenwereld.

Niet elegant, maar je zal maar knock-out gaan van moeheid :) ! Onze lieve Lola, die ons weer een glimlach op ons gezicht toverde.

Maar gelukkig hebben we Anton Smit, onze hondentrainer, die ons bijstaat hoe we Lola’s laatste gedragsproblemen kunnen aanpakken. En Anton weet van aanpakken, want zijn vader is eigenaar van El Perro Cazador. Een geweldig dierenpension in Middelie, waar ik vol vertrouwen mijn hond zou achterlaten. Hier zijn we ook met Lola op hondencursus geweest en toen we opbelden en ons probleem voorlegden, werden we meteen vriendelijk uitgenodigd. Het probleem werd besproken en een plan de campagne werd gemaakt door Anton Smit.

We hebben overleg via videomateriaal, die we Anton Smit toezenden van onze door hem voorgestelde oefeningen. En krijgen een positieve en opbouwende feedback van hem terug met adviezen en nieuwe oefeningen, waar wij wat meekunnen. Zo werken we op afstand, maar ook “in person” ter plekke bij ons thuis met Anton Smit. Dit werkt uitstekend en de nuchterheid, vakkennis en jarenlange ervaring (ook met gedragsprobleem honden) van hem, zal maken dat wij ons doel zullen bereiken.

Wat is ons doel: “Dat de buitenwereld ziet hoe een geweldige , lieve en zorgzame hond Lola is, maar wel waaks als het moet”. In de komende blogs zal ik jullie op de hoogte houden hoe Lola zich ontwikkeld.

Dus als je een hond hebt die een gedragsprobleem heeft waar je zelf niet uitkomt of een puppy waar je graag mee op cursus wilt…Bel Anton Smit: 06-57760229.

En voor nu ga ik weekend houden en wellicht stiekem toch nog een beetje aan dat irritante blog werken van Ghenghis Khan, omdat ik het zo’n leuk onderwerp vind.

Leer waardoor je stilstaat, maar ook waardoor je vooruitgaat.

Love Danielle

My name is Lola……

Vrijdag de 13^e….

Niets, maar dan ook niets komt zo vriendelijk op je af, als een kletsnatte hond.

Daar was ik weer.. zo hoor je een tijdje niks van mij en dan opeens zijn er twee blogs achterelkaar op mijn naam te lezen. Leuk dat jullie er weer zijn om mijn avonturen te lezen!

Mijn vrienden Lila, Lizzy en tja die naam ben ik vergeten.

Vandaag had ik wat opstartproblemen en had ik heerlijk in mijn bench gelegen tot 10.00 uur. Ik was ook zo lekker toegedekt door mijn huisgenoot. Je begrijpt zo’n heerlijk warm bedje verlaat je niet graag, maar uiteindelijk heb ik mezelf maar eens uitgestrekt. Ik liet mijn baas weten dat ik er nu wel klaar voor was om mijn benen te strekken en dus gingen we op weg naar mijn favoriete veld in het dorp waar ik woon. Je kunt er zo heerlijk ravotten met al je vrienden en nog steeds ontmoet nieuwe soortgenoten. Het is altijd weer een verrassing wie ik tegen kom en of  er iemand is.

Mijn vriendin Lizzy.

Dit keer had ik geluk en was mijn vriendin Lizzy er ook met nog twee nieuwe honden. De baas van de honden was bang dat ik lelijk zou doen naar zijn honden, omdat dat de vorige week met een andere grote hond was gebeurd. Zijn hond was nu bang geworden, maar toen ik mijn charmes in de strijd gooide was er niks meer aan de hand. Met zijn vieren hebben we een heerlijke tijd gehad, gespeeld, geravot en kuilen gegraven.

Na enige tijd kwam mijn vriendin Lila er nog bij en Bo verscheen ook. Het was een gezellige drukte en Lila, Lizzy en ik hebben onze sprintsessies weer gehad. Helaas was Lizzy (hazewindhond) ons weer allemaal te snel af, maar dat drukte de pret niet. Na ruim een uur wandelen vond mijn baas het welletjes en we wandelden richting huis. Lila, Lizzy en Bo gingen de andere kant op. Maar toen gebeurde het……

Ik bekijk het eens op een afstand wat ze nu weer van plan zijn.

Toen ik bijna bij de uitgang van het veld was, spotte ik een haas. Ik liet de bal uit mijn mond vallen en twijfelde geen moment. Ik zette de achtervolging in en mijn baas dacht: “Oh nee hoe kan die haas nu zo dom zijn!!”. Het witte bolletje van de staart van de haas raasde over het gras en ik sprintte erachteraan. Waar de haas was, was ik ook. Toen hoorde ik vanuit de verte Lila (een beagle) aankomen rennen, luid alarmerend blaffend en die hielp ook mee om de haas te vangen. Door het alarmerende geblaf was lizzy ook gealarmeerd (hazewindhond) en die kwam ook aanstormen. Zij werd op enige afstand gevolgd door Bo, die van enthousiasme zijn favoriete blauwe bal uit zijn mond liet vallen. Alles voor de jacht.

Even wat graafoefeningen.

We achtervolgende de haas over het veld en in de bosjes…tja eigenlijk waar de haas was, waren wij ook. Ook onze bazen zag je uit alle windhoeken komen…tja waarom eigenlijk?? We deden toch niks verkeerd en zo hard rennen als wij kunnen ze niet. Helaas hebben we de haas niet kunnen vangen, maar werden Bo, Lizzy en Lila vrij snel door hun bazen beetgepakt. Helaas voor mijn baas had ik andere plannen. Ik zou die speurtocht naar de haas niet zo snel opgeven. Ik moest en zou die haas vinden…ik ging links, rechts, over het veld, de bosjes in …al speurend naar die haas. Niks hield mij tegen!!..maar na een half uur mijn baas te snel af te zijn geweest, voelde ik toch weer een riem om mijn nek. Hoe doet ze dat toch?!!

  

Dus geen haas, maar wel weer is mijn jagersinstinct goed getest. Zo wat was dat gaaf zeg!! Helemaal met al mijn vrienden. We worden een echte bende J, maar dan wel een hele leuke en lieve bende. Wel moeten we nog even aan onze samenwerkings-skills werken, want de volgende keer moeten we de haas natuurlijk wel vangen. Ook al hopen onze bazen vurig van niet. Snap jij dat nou?!!

Fijn weekend iedereen en geniet van het mooie weer!

Waarom je hoofd laten hangen?

Als je ook je schouders kan ophalen?

Love Danielle

My name is LOLA….

Doe elke dag iets nieuws.

Omdat het kan, omdat het leuk is, omdat je er gelukkig van wordt. 
Doe het!!

Dat jullie niks van mij horen is niet dat ik niks meer meemaak of kattenkwaad uithaal..in tegendeel!

Ik sloop nog steeds kussens, kartonnen dozen en als de bazin niet oplet en de achterdeur staat open dan sleep ik heerlijk de hele was naar buiten. Alles voor aandacht J en dat ik blaf naar vreemde mensen als ze bij mij thuis komen moet ik ook nog even aanwerken. Ik doe mijn best, maar soms is het allemaal best verwarrend en veel…geef me de ruimte en het komt goed!

 

Maar vandaag ga ik jullie niet vertellen wat ik allemaal uitspook en meemaak met mijn vrienden, maar neem ik jullie mee terug naar de zomer die ik in Spanje doorbracht. Met al die regen die momenteel valt in Nederland, heb ik wel weer eens behoeften aan mijn herinneringen van de zon en de relaxte Catalaanse cultuur. Dus ga met mij mee terug en krijg het zomerse gevoel weer even  in je gedachten.

Tarragona..een stralende, gastvrije stad met Romeinse roots aan zee. Vroeger heette het Tarraco en was een van de belangrijkste steden van het Romeinse Rijk. Dit  zie je nog overal terug in de stad.

In 218 voor Christus gingen de troepen van Publius en Gnaeus Scipio aan land in Tarragona en stichtten een praesidium of grote militaire basis. Dankzij de uitstekende strategische ligging en het voortreffelijke klimaat werd Tarraco heel belangrijk tijdens de militaire campagnes van de Tweede Punische Oorlog en later ook tijdens de verovering van het Spaanse territorium.

In de tweede helft van de 1^ste eeuw voor Christus verruilde de stad haar oorspronkelijke militaire functie om van kolonie naar hoofdstad benoemd te worden van de provincie Citerior.

Hierdoor veranderde het stadsplein radicaal. Het hoger gelegen gedeelte erfde de militaire functie die Tarraco al had sinds de 2^de-1st eeuw voor Christus. De gebouwen in dit gebied hadden een monumentale inslag en werden op drie grote terrassen gebouwd, elk met een welbepaalde functie: het eerste deel, waar nu de kathedraal staat, omvatte de ruimte voor de keizerlijke cultus. In het tweede deel, waar het gebouw van het Pretorium stond, werden de provinciale vergaderingen gehouden. In het derde en laagst gelegen deel lag het circus. Dit circus vormde een duidelijke grens tussen het “officiële” gebouwengedeelte en de lager gelegen stad of woon- en dienstenzone.

Tijdens de vier eeuwen Romeinse aanwezigheid was Tarraco, dat op een bepaald moment ongeveer 30.000 inwoners telde, een van de belangrijkste steden van het hele imperium en werd zelfs bezocht door Julius Caesar en keizer Augustus.

In de middeleeuwen kende Tarragona een tijd van achteruitgang door de val van de Romeinen, invasies van  Franken en Germanen. Echter toen de Moren Tarragona veroverde begon er een periode van bloei en in 1171 werd begonnen met de bouw van de nieuwe, majestueuze kathedraal. Tussen de middeleeuwse en moderne periode volgden zware economische en sociale crisissen elkaar op, maar door de bloeiende industrie en de wederopbouw van de haven bloeide de stad weer op.

Maar ook nu nog gaat het goed met de stad. Het is een van de actiefste steden van het Middellandse Zeegebied door de ontwikkeling van de petrochemische industrie en de haven. De stad heeft een cultureel aanbod van de hoogste kwaliteit, met een keur aan musea, concertzalen, bars, discotheken en bioscopen.  Naast dat het een universiteits stad is, die gevestigd zijn in prachtige gerenoveerde oude gebouwen, ligt ze aan een 15 km prachtige kustlijn met de mooiste rotsformaties en beste fijnste zandstranden van de hele Catalaanse kust. (Bron de groene gids Michelin)

In Catalonië is een "festa major" (jaarlijks dorps/stadsfeest) niet serieus te nemen zonder "castells", menselijke torens of letterlijk uit het Catalaans vertaald: kastelen.

Het "kastelen bouwen"kan gezien worden als een mengeling van een nationale sport en een sociaal fenomeen. De noodzakelijke elementen hierbij zijn kracht, teamwork, concentratie en discipline, moed en balans. Volgens de castellers is het een mix tussen keihard werken en en veel plezier.

De meeste torens tellen minimaal zeven lagen. Goed geoefende teams kunnen een castell binnen vijf minuten oprichten en weer ontmantelen.

Monumentencomplex van het Pretorium en Romeins circus.

Het Pretorium werd in de 1^ste eeuw voor Christus als een administratief gebouw gebruikt, in de middeleeuwen werd het omgevormd tot koninklijke verblijfplaats, na de successieoorlog was het een legerkazerne en in de 19^e eeuw een strafgevangenis.

Het Pretorium stond met het circus in verbinding via overwelfde tunnels, die je nu kunt bezoeken. Een wandeling door deze lange, ondergrondse tunnels, die het lager gedeelte van de stad met het hoger gedeelte verbonden, is best indrukwekkend. Je krijgt het gevoel door de funderingen van het Romeinse Tarraco te lopen, door gangen waar angstaanjagende gebeurtenissen plaatsvonden.

Het Romeins circus stamt uit de tijd van Domitianus (81-96 na Christus) en werd gebruikt voor paardenrennen. De abnormale ligging, binnen de ringmuur, was bedoeld om de stad in tweeën te splitsen: het openbare en officiële gedeelte in het hoger gelegen gebied en het woongedeelte in het lagere. Vanaf de 16^e eeuw verloederde het Romeinse circus. De arena was 325 m lang en 115 m breed. De vorm is een typische rechthoek met ronde uiteinden. Enkele trappen en de meeste ondersteunende gewelven bleven bewaard. Er resteren rie van de zestig bogen van de buitengevel en overblijfselen van het podium en enkele monumentale toegangspoorten. Aan een van de uiteinden werd in de 14^e eeuw de zogeheten toren van los monges gebouwd. (Bron: de groene gids Michelin).

Het amfitheater ligt ten oosten van de stad, op de helling van de heuvel waar het praesidium of de militaire basis van de Scipo’s werd bevestigd, buiten de oorspronkelijke stadsmuur. Het amfitheater is toegankelijk via de paseo de las Palmeras, een mooie tuin die de Rambla Nova met Rambla Vella verbindt. Vanaf hier kun je het amfitheater goed zien, maar als je wilt kun je er ook naar binnen gaan tegen betaling. Onder de arena werden talrijke kelders gegraven, bestemd voor de verschillende diensten van het amfitheater: vertrekken van de gladiatoren, opslagplaatsen, kooien, etc.

Beautiful people in a beautiful city.

El Serrallo, een zeemansbuurt die ontstaan is in het midden van de 19^e eeuw, is een dagelijks drukbezochte visafslag. Hier heb je de beste visrestaurant van de stad en ’s avonds veranderd het hier in een levendige boel. Ik vond het heerlijk om er even door heen te lopen, de geur van vis op te snuiven en de wind door mijn haren te laten gaan…en toen was het tijd om weer naar huis te gaan.

Haal ook eens een ontbijtje buiten de deur net als de Catalanen en ontmoet nieuwe mensen!!

En nu moet ik naar buiten in de regen, maar tja mijn vrienden wachten op mij en dan gaan we weer lekker ravotten met zijn allen. 

Iedereen een fijne dag!

In tijden van tegenslag vindt men altijd wel iets om van te genieten.

In tijden van voorspoed ontwaakt de angst voor teleurstelling of verlies.

Love Danielle.

* Klik op de foto om hem beter te kunnen bekijken.