A sparkle of Dani's world

HKU EXPOSURE

(Mariëlle Veldhuis)

Be youself

no matter what they say!

“Kom je ook naar de EXPO op de HKU?” zei mijn dochter die daar ook studeert. De 4^e jaars studenten Fine Art, Design en Education van de HKU tonen dan hun eindexamenwerk……werd er nog gezegd. Natuurlijk kom ik, zei ik. Altijd leuk om jong talent te zien….maar de EXPO is veel meer dan dat….het is een feestje.
Elk jaar weer vermoed ik J

Op zaterdag 30 juni 2018 reed ik naar Utrecht, parkeerde mijn auto en liep het pand binnen….in de hal had ik niet kunnen vermoeden hoe blij ik weer zou worden door al “dat kunst” te kunnen bewonderen en te praten met de studenten. Wat een talent en variëteit… verschillende technieken, materialen en de verschillende invalshoeken vanuit elke opleiding. Je mocht gewoon vrij rondlopen, praten met wie je wilde, je kon de kunst kopen, fotograferen of bewonderen….. lekker jezelf zijn en je ding doen. Daar wordt ik altijd zo blij van……Be yourself no matter what!

Uren heb ik rondgewandeld en vele foto’s gemaakt. Ik heb mijn uiterste best gedaan de juiste namen van de kunstenaars bij de foto’s te zetten, maar ik maak ook fouten. Dus als het niet geheel klopt, vergeef het mij dan maar. Ik heb een keuze moeten maken uit vele mooie foto’s van prachtig werk, maar mijn blog moet voor jou als lezer ook aantrekkelijk blijven. Toch moet ik eerlijk bekennen dat dit blog weer een minitentoonstelling is geworden, maar ik vind het gewoon zo moeilijk om keuzes te maken en het was zooooo leuk! De verhalen achter het kunstwerk vind ik ook zo fascinerend!

Dus wil jij de EXPO HKU ook een keer bezoeken hou hun site ( https://exposure.hku.nl/ ) dan in de gaten rond volgend jaar mei/juni 2019. De toegang is gratis.

Jur de Vries

(jur.devries@hotmail.com / www.instagram.com/jur_de_vries )

The influence of animations and comic books is everywhere in these paintings, but rather than evoke happy childhood memories, they feature much darker symbolism: cigarettes become metaphors for addiction to the point of disease, and both acts of violence and their results feature often. In one of his paintings, Jur cuts up and reconnects Mickey Mouse, leaving our childhood friend just barely recognisable and bleeding on the operating table of his canvas. There are no innocent icons anymore. Behind those trusted cartoon eyes lies the emptiness of the dollar. In other works he refers tot he cartoon style more absractly, but delivers just as poignant a commentary of our times. We are all being manipulated constatly with images that claim to show us happiness. The bleak nihilist visions and disjointed narratives in Jur’s painting serve as an antidote. (Tekst: Michiel Westbeek)

Janneke Veerman

( jannekev@jimdo.com / www.instagram.com/jansvee )

Ik ben gefascineerd door het verborgen, innerlijke zelf. Terwijl er zich onrust af kan spelen in de psyche, kun je dat van buiten niet altijd zien. Mensen kunnen beheerst reageren op bepaald gedrag of opmerkingen van anderen, maar van binnen kunnen ze angst, onzekerheid en zwakte ervaren. In mijn kleine werken laat ik deze kwetsbare kant van een persoon zien. Ik toon de herinneringen aan pijnlijke momenten. Ze zijn zoals scherven, overblijfselen van iets dat gebroken is. (Tekst: Janneke Veerman)

Leon Stoffelen

( leonstoffel@live.nl / www.instagram.com/leonstoffelen )

An image is always framed, and therefore not telling us what is happening outside of its frame. So How can we trust it? In today’s global society, it’s becoming more and more clear that we cannot tell the fake image from the real ons any more. And once we have made and shared an image, we have no influence over where it goes: it can pop up on every computer screen, being liked and being shared, and archieving a vast and almost eternal wandering life as a meme. It’s called going viral for a reason; like a virus these images reproduce themselves indefferent to us, nestle within our brains and affect how we see the world. Leon Stoffelen works wit hall these elements, with an approach that is conceptual and painterly at the same time. (Tekst: Michiel Westbeek)

(Daniel Ernst Binnekamp: daniel_binnekamp@hotmail.com /www.instagram.com/danielbinnekamp )

(kunstenaar: zie foto)

Barbara van Doesburg

( barbaravandoesburg@gmail.com )

In een wereld waarin het gemaakte lichaam van Kim Kardashian als schoonheidsideaal wordt opgehemeld, heb ik mijn fascinatie voor de schoonheid in het alledaagse losgelaten. Dit heeft zich geuit in een serie films die een alternatieve schoonheid zoekt in het natuurlijke lichaam en de bizarre handelingen die we uitvoeren om onszelf dichter naar deze gemaakte schoonheid te krijgen. (Tekst: Barbara van Doesburg)

Lisa Sprangers

( www.lisasprangers.nl )

Er wordt veel gevraagd van onze kinderen. Zij moeten presteren, zowel op school als daarbuiten. De één is hiervoor gevoeliger dan de ander. Echter ondervinden steeds meer kinderen negatieve gevolgen van de druk die hen door buitenaf wordt opgelegd of die zij zichzelf opleggen. Ze zitten niet lekker in hun vel, ervaren stress en zelfs burn-outs komen voor. Mijn missie als ontwerper is om kinderen preventief te leren omgaan met prestatiedruk. In de serie “De kleurpotloden” zien kinderen van 4-7 jaar hoe Regenboog helpt met prestatiedruk op school. (Tekst: Lisa Sprangers)

Monica Nijssen (monica.nijssen@hotmail.com )

Door een stukje natuur draagbaar te maken, wil ik een gevoel van verbondenheid creëren. De ring is iets levends –verzorg en koester hem. Het is een herinnering aan de plek waar ik tot rust kan komen, mezelf kan verliezen en tegelijkertijd ook terug kan vinden. Ik probeer aandacht te geven aan dze prachtige wereld vol details, die soms in eerste instantie niet opvallen. Waardering voor de verborgen schoonheden van de natuur, die een positieve werking hebben op lichaam en geest. (Tekst: Monica Nijssen)

Pelle Schilling

(pelleschilling@gmail.com )

Mijn afstudeerwerk gaat over de schoonheid die er te vinden is in de metaalwerkplaats. Mijn fascinatie voor de schoonheid van het slijpen en lassen stamt uit mijn jeugd. Al sinds ik mij kan herinneren loop ik rond in het interieurbouwbedrijf van mijn vader. Als klein jongetje stond ik daar op de trap met grote ogen naar de lassers te kijken. Naarmate ik ouder werd, ben ik zelf steeds meer een deelnemer en minder een toeschouwer geworden in de metaalwerkplaats. Ik focuste me op het primaire doel, het functionele aspect, en ik vergat mijn verwondering voor de esthetiek, het secundaire. Nu haal ik deze schoonheid uit zijn context van de werkplaats, om mijn verwondering opnieuw te beleven en te kunnen delen met anderen. (Tekst: Pelle Schilling)

Sarah Wouters

( sarahdiannewouters@outlook.com )

WHEN I FLEX LIKE THAT is een collectie die gaat over de vrouw van nu. Jarenlang is er gestreden om gelijke rechten tussen man en vrouw. Ondertussen zijn we in 2018 en merken we dat we het traditionele “huisvrouw gebeuren” nog steeds niet van ons af weten te schudden. Zo spenderen vrouwen nog steeds de meeste uurtjes aan het huishouden, nemen negen van de tien keer de beslissing om deeltijds thuis te blijven zodat er voor de kinderen gezorgd kan worden en als kers op de taart verdienen we gemiddeld zo een 26% minder dan manlief. De vrouw waar ik voor ontwerp is zich daar heel bewust van. Ze combineert een gezinsleven met een carrière op een steeds nonchalantere manier; je kan nu eenmaal niet altijd een opgeruimd huis hebben met 4 kinderen en een goedlopende zaak. (Tekst: Sarah Wouters)

(Bart Bruijn: bart_bruijn88@hotmail.com /www.instagram.com/bart.bruijn)

Tim Dekkers

( timdekkers20@live.nl )

De mens is een parasiet van de aarde. We willen alles op aarde onder controle houden maar maken haar ook kapot. Kunnen wij de schoonheid inzien van ons toedoen? Ik ben een ontwerper die vanuit materiaal experimenten een project begint. Het is belangrijk dat het materiaal mijn verhaal ondersteunt en vertelt. Zo ook tijdens dit project. Ik ben op zoek gegaan naar materialen die een bepaalde groeiwijze hebben. Zo ben ik bij Polyurethaan en Aluin uitgekomen. Twee compleet verschillende materialen.

Het Aluin is een natuurlijk materiaal en dus gemakkelijk afbreekbaar. Het Polyurethaan is een plastic wat niet op een natuurlijke wijze kan worden afgebroken. Met deze materialen ben ik experimenten aangegaan om te kijken hoe ik ze kon laten groeien en tot in hoeverre ik daar als mens invloed op uit kan oefenen. (Tekst: Tim Dekkers)

Sophia Buter

( sophia.buter@live.nl )

Met mijn collectie DARK FEMININE wil ik een nieuwe vrouw neerzetten. Een vrouw die sterk overkomt en niet wordt tegengesproken. Op dit moment heb ik het gevoel dat er behoefte is aan zo een rolmodel. Een voorbeeld hiervan kan worden gevonden in het actuele debat waarin er een beweging ontstaat tegen oneerlijke machtsverhoudingen binnen de filmwereld. Met mijn collectie wil ik een statement maken door een vrouw neer te zetten die strijd voor het feit dat mannen en vrouwen allebei gelijke gerechten moeten hebben, maar dan op een manier waarbij zij deze gelijke rechten opeist zonder te spreken. (Tekst: Sophia Buter)

Johny Ceelen

(johny.uit.heeze@gmail.com / www.instagram.com/ceelenjohn )

For this series of paintings John became inspired by the Hollywood motion pictures from the Golden Age of Science Fiction; spanning from 1930’s into the 1950’s. In these canvases, he takes on the role of the director. The paintings are composed as film sets (containing both self-made and found images, both figuratie and more abstract elements, as well as strong colour choices and lighting effects). But we also see a film script in these paintings (giving us some hints as to a possible narrative, but never allowing us to fully explain the mystery behind the image). These landscapes and scenes take place in a time that’s not this one, on a planet that’s not ours, where limitless deserts and rolling, blue, water-like clouds and abandoned cities breathe and shimmer in the light of a sun that may not be ours either. (Tekst: Michiel Westbeek)

Rachel van Vliet

(rachel@vliet.nu )

Although dhe works in a number of media, such as water, colour, installation and animation, all Rachel’s works have a strong connection to painting, the medium with wich she is most comfertable. For the past year she has steadily been building a body of work around the subject of clouds. When we look at clouds, and I mean really look at clouds, we slowly drift away with them, away from ourselves, away from time perhaps, into a moment of nothingness, wich is at the same time upliftig and a bit melancholy. There is both lightness and darkness in these greyish paintings: a pleasant dreaminess as well as a sense of grief, which both are themes she deals with poetically. (Tekst: Michiel Westbeek)

Maja Bolier

( aramina_25@hotmail.com / www.instagram.com/mazjazja )

Wanderers, nomads, migrants being blown by the winds scattered over this earth and constantly ushered forward, onward, always discovering new landscapes, new places, new people, but who are never able to shake off a sense of being uprooted. They may see the same world as we do, wit hits balconies, fields of corn, the bustle of city streets,, bodies of water, shadows, cloudy skies, seas and abandoned buildings, but they see these in a different light, maybe, or in a different way, or form a certain unbridgeable distance, their presence always being displaced, disoriented and slightly dissociated from where they are. (Tekst Michiel Westbeek)

Rosa Maria van den Hove (rosavandenhove@hotmail.com )

Of all the sensory stimuli that come to us during a day, the brain filters out tactile stimuli the most. In other words, we don’t always feel what we are touching. Our brains have envolved this way so you don’t constantly have tob e aware of your butt touching the chair, or every movement yur hair makes, and your brain van focus on its intellectual tasks. But we took this evolution further, by adopting this strategy and implementing it in our lives. We’re told not to touche ach other, or to touch art, but to focus on intellectual approaches to our surroundings. In my opinion Rosa Maria van den Hove’s work reverses this: her objects are appealing to our senses, whether they remind us of genitals or the soft tos of our childhood, and demand tob e touched first, leaving us with complicated emotions of intimacy, enjoyment, awkwardness and possibly embarrassment, which we then intellectually process. (Tekst: Michiel Westbeek)

Lianne Hendriks ( liannehendriks162@gmail.com )

Het klimaat in Nederland wordt extremer en wij mensen passen ons aan. Als wij dit al normaal zijn gaan vinden hoe zit dat dan met de nieuwe generatie? Daarom heb ik samen met kinderenen uit groep 5 dit thema onder de loep genomen. Door mij te verplaatsen in de belevingswereld van deze kinderen werd ik uitgedaagd een andere ontwerprol in te nemen. Namelijk die van een social designer. Samen hebben we een educatieve route ontworpen die hun introduceert met het thema. (Tekst: Lianne Hendriks)

Anna Walhof

(www.annawalhof.wixsite.com/walhof )

Waar ik in het begin dacht heel oplossingsgericht te werken en idealistisch was, realiseerde ik me dat het helemaal niet gaat over de acceptatie van mensen met een handicap in de mode. Maar dat het gaat over een overstijging. Het lichaam verbeteren en overwinning In mijn collectie heb ik het lichaam opnieuw willen benaderen. Door te starten vanuit 2 werelden, de Griekse standbeelden en de oude Militaire uniformen is er sfeer ontstaan. Deze werelden en prothese dragers hebben allemaal iets met elkaar gemeen, namelijk de kracht die ze uitstralen. Doordat ik de kleding zo heb afgekapt benadruk ik in mijn collectie juist de prothese en verberg ik ze niet. Ik beschouw ze als een accessoire. (Tekst: Anna Walhof)

Lieke Arens (info@liekearens.com )

Is de schoonheid te vatten binnen een universele definitie?

In de algemene zin gaat schoonheid vaak gepaard met het woord perfectie. Maar hoe kan je het woord perfectie verbeelden. Het is een subjectief begrip, dat je op verschillende manieren kan benaderen. De geschiedenis leert ons dat de gulden snede wordt omschreven als universeel esthetisch. Een wiskundige berekening die “het” ideaal zou kunnen nabootsen. Deze berekening (a:b=(a+b):a) werd het startpunt voor mijn project. Op grafische wijze ben ik gaan spelen met vlakverdelingen, om zo een ideale verhouding te creëren rondom het lichaam, dit resulteerde in punt-achtige vormen. Door gebruik te maken van verschillende stoffen: soepel versus stijf ontstond er een optisch effect. (Tekst: Lieke Arens)

Krijn Kroes

( krijn_kroes@live.nl / www.instagram.com/krijnkroes/ )

Als kind kon ik de werkelijkheid niet van fantasie onderscheiden. Dit veroorzaakt angst maar is mij tegelijkertijd ook dierbaar, iets waarin ik een pure schoonheid ervaar. Deze ervaringen hebben mijn kijk op de wereld sterk beïnvloed en zijn een belangrijke rol gaan spelen in de rest van mijn leven. Dit heet geleid tot een overtuiging dat er naast onze zichtbare realiteit vele anderen zijn.

Een ervaring die zich ook bij anderen kan manifesteren in diverse vormen. In dromen, psychosen, het gebruik van drugs, door meditatie, in de natuur en vervoering die je kunt ervaren in het leven.

Vanuit deze overtuiging onderzoek ik in mijn schilderijen en sculpturen het schemergebied tussen werkelijkheid en het imaginaire. (Tekst: Krijn Kroes)

(Suzanne van Capelle: contact@suzannevancapelle.com)

Koen Moonen

(kmoonen91@gmail.com / www.instagram.com/moonen.koen )

It is night. There is a man awake in the forest, scurrying along, placing one careful footstep after another in the dark, a large back pack full of drawing aupplies on his back and a wooden board under his arm. We shouldn’t be here – or should we? The forest by night is no scary place. There are trees, their barks drawn in shades of darkness on their backs. There are puddles of shimmering water. And if there no clouds, there are starry skies arching over you and all the world. You sit still, your throughts grow calm, your eyes open wide, drinking in what little light there is, and then you draw. And the rest is silence. (Tekst: Michiel Westbeek)

Britte Koolen

( brittekoolen@hotmail.com )

Britte’s work consists of minimalist, sculptural installations. Her progress begins with making black-and-white drawings of abstract shapes, which are collaged and recomposed before being remade digitally. Then she continues with building small paper versions of what will become threedimensional sculptures, until she makes the definitive works out of wod, which is painted black and white. With such paired-down designs, precision is key, but precision can sometimes be arrived at intuitively: imperfections that show up while working can be deleted, but likewise exaggerated tobecome formal elemants in their own right. It is a paradox. Just like the fact that she aims to, and succeeds in, “creating silence with objects”, creating nothingness with things. And just as paradoxicalis the fact that these minimalist shapes, which seem tob e “difficult” of “intellectual” are the best discovered not by analytical contemplation, but by walking around them, looking inside them, seeing them from all angles and experiencing them as they are and as you are in the space. (Tekst: Michiel Westbeek)